Uit de oude doos: Spetters op het raam

Edit vooraf: Ik ben sinds zondag nogal grieperig en dus lig ik onder drie lagen dekens een semi-koorts uit mijn zielige lijf te zweten. Ik hoop morgen weer 'up and running' te zijn om jullie van nieuwe onzin te voorzien, tot die tijd moeten jullie het even doen met wederom een oud stukje letterpasta.

Spetters op het raam.

Het is zo’n dag met spetters op het raam. Geen onstuimige hoosbui, maar enkel een paar laffe druppeltjes die de buitenwereld grijs doen lijken. Forenzen en studenten rennen het stukje tussen de bus en het station iets harder om in de grote veilige stationshal op te drogen. De trein ruikt naar natte hond en overmatig koffiegebruik, voelt aan als ‘ik had de auto moeten nemen’ en ‘het is weer bijna weekend’.
Het is zo’n dag dat je blij bent dat je binnen zit. Dat je je eigenlijk wil ziekmelden en wil begraven in drie extra dekens, televisie aan en de hele middag naar suffe belspelletjes kijken.
Het is zo’n dag dat je besluit dat je op vakantie wil, naar een asociaal warm land, of een ontzettend burgerlijk hotelletje aan de kust. Cocktails met zo’n klein parasolletje, stiekem een sigaretje roken terwijl je de zon ziet verdrinken in de zee.
Het is zo’n dag dat je zoekt naar een depressie, een excuus om je te kunnen spiegelen aan de beeltenis van de buitenwereld, die zich opdringt aan het raam. De collega die op het ritme van de sky radio muzak overdreven vrolijk rapporten uittikt, de zielloze discussies over targets, doelstellingen en toekomstperspectieven, elk excuus lijkt te werken.
Het is zo’n dag dat je wacht op de spreekwoordelijke zonneschijn die maar op zich laat wachten, om vervolgens te kunnen zeuren over de warmte die dat met zich meebrengt.
Het is gewoon weer zo’n dag dat de klok achteruit lijkt te lopen, je favoriete broodje op is, de computer vastloopt, er een scheur in je regenjas zit, je fiets een bekeuring ontvangt wegens fout parkeren, je geliefde vergeten is wie je bent, je bankpas ingeslikt wordt, de lift blijft hangen en je het eigenlijk allemaal wel best vindt.
Het is de dag dat ik hardop huil om het bericht en het besef dat de enige twee mensen die het land weer zouden kunnen opvrolijken, zijn gestopt met musiceren.
Kortom, het is zo’n dag dat je vrijwillig ‘toppertje’ aanzet…

31-5-2007
Geschreven op de infame dag Guillermo & Tropical Danny stopten met muziek maken.
R.i.p. Opdat wij hun geniale muziek en epische teksten nooit zullen vergeten.