Mijn spannende leven part 1
Dit verhaal speelt zich af tussen 13.15 en 13.25 08-01-‘09
Kijk, ik snap dat als je Eurest dame bent en je enige taak op een dag is in een ‘window’ van 2,5 uur te zorgen dat de lunch in de kantine soepel verloopt, dat je dit zo serieus as possible neemt. Dus je fifoot de melk, zorgt dat er genoeg bestek te vinden is voor de klanten en houdt in de gaten dat het afrekenen ordentelijk en soepel verloopt.
Nu wil het geval dat ik altijd tussen 13.00 en 13.30 naar beneden sprint om nog een lekker soepje, broodje en sapje naar binnen te knallen. Elke dag maakt deze vriendelijke knul een klein babbeltje met KrokettenMeisje, HoofdLegeDienbladenAfruimer en die HoofdEurestMuts (wordt in het vervolg HEM genoemd).
Elke dag hetzelfde liedje:
Moi, zoekend naar de juiste scancodes op het scanbord en resumerend het aantal artikelen tellen. Binnen 2 seconden:
HEM: “Lukt het? Kun je alles vinden?”
Moi: *zuchtend* “ja hoor, ik probeer alleen zeker te zijn dat ik alles heb gescand.”
HEM: “Ok, anders wil ik je wel helpen.”
Moi: opzichtig wegkijkend en intern vloekend “dank je wel”
Vandaag. Zelfde routine, babbeltje hier, broodje oppikken daar, vooruit ik verwen mezelf, een erwtensoepje dabei. Smullen.
Ik moet erbij vertellen dat de hele kantineruimte leeg was, ik was er zo rond 13.15. HEM ziet mij lopen, ik groet vriendelijk, zij sprint weg om een belangrijk sapje te verplaatsen ofzo en ik begin mijn lunch samen te stellen.
Ik ben klaar, loop richting de ‘tjekoutbalie’ en begin te scannen. Als een duveltje uit een doosje staat ze naast me:
HEM: “Lukt het? Kun je alles vinden?”
Moi: *zuchtend* “ja hoor, ik probeer alleen zeker te zijn dat ik alles heb gescand.”
HEM: “Ok, anders wil ik je wel helpen.”
Moi: opzichtig wegkijkend en intern vloekend “dank je wel”
Daar leek voor mij de kous en ons dagelijkse routine stukje mee af. Maar neen! Zij had een verassing voor mij in petto. Vanuit haar dode hoek, zegt ze terwijl ik mijn bruine boterhammetjes scan:
Hem: “Je mag dat andere brood gebruiken.”
Moi: vol onbegrip in mijn ogen “Euhm… wat?”
HEM: “Dat andere brood, het is luxebrood.”
Moi: kijkt naar brood en ziet een doorsneetje (<-hahaha) brood: “Maar… dit is normaal brood! Dit eet ik elke dag.”
HEM: uitvoerig met haar worstenvingers aan mijn brood voelend “Nee hoor, kijk maar, er zit een nootje op.”
Moi: … … …
(voor de duidelijkheid: 1 van de 2 sneetjes bleek een nootje erbij te hebben, die volgens mij ook gewoon per ongeluk op dat sneetje terecht was gekomen.)
Moi: na een moment stilte “ok, dan scan ik dat andere gebeuren, hoe haal ik deze broodjes weg?”
HEM: “Kom nou, je komt hier elke dag! Dat weet je toch wel?”
Op dit moment stond ik op het punt die hele kassa overmidden te breken, helaas heb ik daar de kracht niet voor en dus sis ik beheerst:
Moi: “Zeg, haal alsjeblieft die broodjes weg, ik weet niet hoe dat moet en mijn soep wordt koud, ik dacht dat ik de correcte broodjes had, maar dat is niet zo. Ik wil eten, sommige mensen moeten zo weer aan de slag” (<- ik niet, maar weet zij veel.)
HEM: met het vuur dat uit haar ogen schoot had ik mijn luxe broodjes kunnen roosteren, maar hier dacht ik op dat moment niet aan “Zo, en nu die scannen!”
Dus ik scan de luxe broodjes… 3 cent duurder die krengen…
*zucht* dit is het spannendste dat ik vandaag ga meemaken.
____
Edit 04-02-09: Dit deel kreeg een soort van vervolg, vandaar....
Mijn spannende leven part 1,5
Ze hebben nu ook besloten dat je zelf je rotzooi in een prullenbak moet gooien en dat je je bestek al moet uitsorteren in een geel bakje. Hangt op een officieel briefje bij de ‘lopende band’.
Ik kom daar dus aan, geen prullenbak. Ik roep HoofdLegeDienbladenAfruimer (HLDA) bij me vanuit de keuken en wijs haar op het ontbreken van een prullenbak. Levert het volgende vrolijke gesprek op:
Moi: “Hoi, sorry dat ik stoor, maar er staat hier geen prullenbak. Nu wil het wel op de grond gooien, maar volgens mij wordt dat niet erg gewaardeerd.”
HLDA: “Oh. Oh. Euhm. Tja.”
Ik kijk de spoelkeuken in en zie, naast 4 (!) Euresters de prullenbak een meter achter haar staan.
Moi: “Hey die prullenbak staat daar”
HLDA: “Ja, maar euhm… laat maar.”
Moi: “Huh? Kan ik de rotzooi er dus gewoon op laten liggen?”
HLDA: “Ja hoor, voor deze keer wel, de volgende keer gewoon zelf afruimen.”
Moi: “Ja ik kan me wel voorstellen dat je én het uitsorteren én de rommel weggooien én de locatie van de prullenbak vaststellen iets te hoog gegrepen is voor 5 Eurest dames.”
Dit keer had ik een broodje bij de hand en kon ik deze lekker roosteren met het vuur uit haar ogen.
Hahaha, erg leuk.
BeantwoordenVerwijderen