Drunks & Fools: Afdelingsborrel

In het kader van: ook een slecht georganiseerde afdelingsborrel met laf lauw bier en 3 mensen die (al dan niet verplicht) blijven rondhangen kan je zelf leuk maken, besloot ik dat het feestje wel een impuls kon gebruiken. Wat dat precies inhield zou ik along the way bepalen, belangrijk was in elk geval dat ik daarbij beneveld zou zijn. Dat leek op dat moment althans een goed idee. Damn my stupid idea´s!

Waar ik in eerste instantie als een malle blikjes onder de drie minuten probeerde te ledigen, moest ik dat tempo al gauw bijstellen naar vijf minuten en mijn meerdere erkennen in een collega. Dat zag ik niet helemaal aankomen.
Na een klein halfuur bereikte ik toch de eerste fase van het ´kansloos-dronkenschap-isme´ en begon ik dan al ook met een licht aangename dubbele tong te praten waardoor ik overdreven hard moest lachen om Katt Williams (ook nuchter zeer goed te doen trouwens).
Zoals gemeld waren er nog alleen maar gave types op de afdeling, die gezellig een biertje meedronken en lachend mijn slechter en slechter wordende toestand
aanschouwden.

De vraag was dan ook niet óf het zou misgaan, meer wanneer.
Welnu, er kwam een moment dat het mij een goed idee leek om te kijken hoe ver ik achterover kon leunen met mijn bureaustoel, waardoor ik zou balanceren op de 'achterste wieltjes'(<-disaster alert!!!) en ondertussen het volkslied zou proberen uit te beelden in mime. Eerlijk is eerlijk, het ging allemaal nog redelijk voorspoedig, maar bij de 3e strofe schoot het erin.

Topsporters zoals ondergetekende kennen dit principe al jaren en ik kon mijzelf achteraf wel voor de kop slaan dat ik er geen rekening mee had gehouden.
Het is een fenomeen dat nauwelijks goed in te schatten is, tenzij je het goed inschat. Elke beginnende wielrenner zonder dopingambities (haha, loser!) kent het
principe vanuit zijn/ haar debuut rondje-om-de-kerk of tour de France...
Ja, ik heb het over de hongerklop.

Als een duveltje uit het doosje schoot het in mijn pens, verlamde mijn gehele lichaam, waardoor ik mij verslikte in het stukje over de Spaanse bezetter en
als logisch gevolg mijn balans verloor en met een perfect uitgevoerde faceplant op de grond belandde. Nu is dit nog wel te overzien, maar ik ging dus ook echt out! Koekoek. Lampje uit. Einde oefening. Fin.

En dit lieve leesvriendjes, is waar de ware aard van zogeheten vrienden naar boven komt. Helpen ze je? Brengen ze je thuis? Tekenen ze piemels op je gezicht? Laten ze je liggen? Scheren ze je kaal? Bellen ze de security om je te laten verwijderen?

Of lachen ze een klein kwartier om wat ze zojuist hebben gezien, maken vervolgens kansloze reclame voor een lullig weblogje, slepen je tegen je zin het halve gebouw door, om je in de lift te plempen, deze naar de tiende verdieping te sturen en vervolgens huilend van het lachen, niet in staat een woord uit te brengen de security duidelijk maken dat ze 'een vreemd geluid hoorden op de tiende verdieping' en 'dat ze denken dat het een insluiper betreft'?

Wat denken jullie dat er is gebeurd?
*zucht*
De foto's: