no nameVanuit mijn halfdichtgeknepen ooghoek zie ik het hulpeloze hoopje mens in de spiegel die er alles aan doet om maar geen oogcontact te maken. En dan toch maar.
Daar zit ie dan. De omhooggevallen klaploper die ruim een uur schmink nodig heeft om zich zeker te voelen ten overstaan van de hordes klapvee (FYI: het woord klapvee krijgt in Word als verbeteringssuggestie studiopubliek.)
Niets erger dan schone schijn. De schaamte naar jezelf toe, het innerlijke boegeroep wanneer je je glimlach aantrekt. Bah.
En het publiek pikt het, want het publiek pikt alles. Het publiek wil niet per sé zelf bepalen wat goed, hip of mooi is. Het publiek heeft namelijk al de hele week van alles aan zijn/ haar hoofd. Het publiek hoeft niets te maken te hebben met het proces van smaakontwikkeling, wil daar zo min mogelijk mee te maken hebben. Ze willen enkel vermaakt worden, bediend worden en het ranzige eindproduct gulzig verorberen.
En dat eindproduct ben ik dus.
De foie gras voor de man met de pet.
Een volwassen man onder de schmink.
De lichten gaan aan, het publiek doet zijn stinkende best om zo hard mogelijk klapperdeklap te doen en Robin steekt 2 duimen op.
6 lampen aan een railing zorgen ervoor dat mijn geplamuurde kop schitterend in beeld komt en zodra de openingstune is afgelopen, is het woord aan mij.
“Goedenavond dames en heren. Welkom bij Hang hem er in, dé ultieme spelshow voor het hele gezin! Mijn naam is Rick Rugtuffer. De afgelopen week zijn mijn trouwe assistent Robin Ramkoers en ik onafgebroken bezig om deze show voor te bereiden.
Nóg uitdagender, nóg smeriger en nóg meer gericht op platvloerse humor. Zo zullen wij vanavond niet alleen kennis maken met een dappere ziel uit Uden, die vorige week een katje uit de dakgoot kon redden. Hij is vanavond hier bij ons te gast en laat zich vanavond onder andere in een bassin vol weggezogen lichaamsvet hangen. We hebben namelijk ook een pienter jong meisje, die vorige week samen met haar korfbalteam uit Bunschoten een uitmuntende prestatie neerzette, door nog voor wedstrijd begon, het arbitrale trio dusdanig aan te pakken dat geen van de drie fluitjes ooit nog in de buurt van een gymzaal zal komen. Zij is hier om een nieuwe korfpaal voor haar club bij elkaar te spelen. Wat een show!
Wij zullen haar straks langzaam maar doelbewust in een vijvertje vol rottende kinderlijkjes laten zakken. Viiiies!”
Het publiek gaat uit zijn dak en draait zich een kwartslag, naar het volgende deel van het decor, waar doorgaans het eerste onderdeel van Hang hem er in wordt gespeeld: Troephappen.
Maar dan gebeurt er iets.
De cameraman kijkt vertwijfeld om zich heen. Hij beweegt niet, blijft gewoon zitten… Die rare Rick blijft zitten. “Sta op!” sist hij zachtjes door zijn tanden. Maar ongetwijfeld wordt zijn sissende aanwijzing overstemd door de regisseur, die door alle oortjes te horen is.
In zijn koptelefoon hoort hij buiten een tierende regisseur de allesoverheersende stilte van de live televisie, die hij hijgend vastlegt.
In de coulissen Staat Robin als een opgewonden deelnemer voor het één na laatste onderdeel van de show (How do you poo? – red.) op en neer te springen en heftig met zijn armen te zwaaien. Hij verwerkt de gemiddelde crap sowieso al slecht, laat staan als het niet soepel doorloopt.
Het publiek begint zachtjes, maar telkens harder te fluisteren, dan te mompelen en uiteindelijk oorverdovend hard te roepen naar Rick.
Net op het moment dat Robin zelf de studio wil betreden begint Rick weer te praten.
“Slecht moment om onzeker te worden!”, het publiek valt in een mum van tijd stil. Zo stil dat op de eerste rij het geschreeuw en getier van de regisseur duidelijk hoorbaar is. All eyes on Rick Rugtuffer. “Slecht moment om onzeker te worden! Ik was net onzeker als een málle mensen. Pfoe! Ik doe deze zeer goedbetaalde schnabbel al geruime tijd en heb geen seconde spijt gehad van de ranzigheid die ik heb laten zien aan de wereld. Sterker nog, ik verbind er graag mijn naam aan. Ik heb mensen door hun eigen kots laten rollen, dappere studenten van een duikplank laten springen in een leeg zwembad en zelfs het koningshuis kunnen besmeuren, al weet u dat ik daar verder niet meer op in mag gaan. Maar ze kunnen lekker in hun eigen tempo in de stront zakken. Tuig is het.”
De cameraman vermoedt dat de regisseur van woede uit elkaar geklapt is, want het is ineens angstvallig stil geworden in zijn koptelefoon. Wat doet die vent? Waar is hij in Godsnaam mee bezig?
Uit gewoonte en interesse blijft hij zijn camera strak op Rick richten.
“… ongewassen klootzak. En hij weet dat ik dat van hem vind!” Vervolgt Rick zijn relaas. Hij is ondertussen gaan staan en zwaait woest met zijn stapel papieren. “Ik sprak hem vorige week nog en toen hadden we schik joh, gelachen met zijn tweeën. Maar wat wil je ook met zoveel drank. Diep gaan, keihard de maatschappelijke ladder afgetrapt worden, dat leek ons vroeger mooi. En vorige week ook, maar nogmaals, er was veel drank.
Maar dat is niet mijn punt. Het punt is dat ik er genoeg van heb. Het is prima dat jullie jezelf op nationale televisie voor lul willen zetten, ik krijg daar goed voor betaald. Ik voel dan ook helemaal niets voor de zogenaamde slachtoffers van dit programma. Jullie kiezen er zelf voor.
Ergens zullen jullie zelf toch ook wel moeten weten dat er iets fundamenteel mis is met deze vorm van vermaak? Gadverdamme, ga een eigen mening kweken!”
Het publiek heeft tot nu toe redelijk ademloos naar het relaas van Rick zitten luisteren, maar nu ze doorheeft dat de tirade voornamelijk aan hen is gericht, beginnen er ook mensen in het publiek op te staan en terug te schelden.
“Hoe halen jullie het verdomme in je kansloze kop om mij tegen te spreken! Daar zijn regels voor! Ten eerste moet je eerst een uur lang met je kop in de schmink om iets te mogen zeggen op tv. Daarnaast mag wat je zegt vooral geen inhoud hebben. En u, mijn waarde publiekslieveling, lijkt verdomme een punt te hebben. Met argumenten! Dat kan niet. Ten derde bent u vorige week met 3 vrienden gaan zwemmen in een bad gevuld met de overblijfselen van Patty’s klysma. U hebt uw 15 Minutes of Fame al verspeeld aan smerigheid. Dus nu even heel snel uw bek houden alstublieft.”
Net voordat er een roodaangelopen man uit het publiek zover is dat hij Rick besluit aan te vliegen grijpt die grote vent van de studio Security de man in zijn kraag en werkt hem tegen de grond. Het wordt even ongezellig en het ziet er nogal pijnlijk uit allemaal. Maar ook die beelden worden maar al te graag vastgelegd op het celluloid van de ronkende camera.
“Om mijn verhaal af te maken, ik kan niet meer ongeïnteresseerd dit programma volblaffen met de grapjes die Robin van tevoren schrijft. Wat mij betreft neemt hij de hele donderse bende over. Het is een trouwe jongen, al zal hij me vanaf morgen niet meer zo veel bellen denk ik. Hij zal een trede klimmen op die klote ladder en ik heb zoeven besloten los te laten. Om mezelf in een vrije val omlaag te laten vallen. Onderweg omlaag zal ik al mijn oude vrienden tegenkomen, die met moeite naar de middelmaat klimmen. Ik zal ze niet waarschuwen voor de gevaren die je tegenkomt op die hoogten. Hoe de ijle lucht en het wijdse uitzicht ervoor zorgen dat mensen zich anders gaan gedragen. Uit de hoogte noemen ze dat.
Ik doe er niet meer aan mee. Doelbewust zal ik omlaag donderen en plat op mijn harses landen.Landen op je harses doet pijn, landen in de goot doet nog veel meer pijn, maar biedt tegelijk ook nieuwe mogelijkheden. Je kunt opnieuw aan de lange weg omhoog beginnen, of in plaats van omhoog te willen klimmen, je opzij bewegen. Zélf iets creëren. Pionierswerk verrichten. Je eigen baas, jezelf altijd voortbewegend in je eigen tijd. Sjesus, ik ben nog steeds aan het praten.
Ik ga d’r vandoor. Moet later vandaag nog invallen als scheidsrechter bij een korfbalwedstrijd.”
25-07-2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten