Toilet Wars - the beginning

Welkom bij het nieuwe onzinsegment ‘Toilet Wars’.

Een kleine voorgeschiedenis.
Een aantal weken geleden, zo rond 10 uur in de veel te vroege ochtend, besloot ik in het kader van routine mijn krant mee te nemen naar mijn favoriete spot binnen KPN: de toiletten.
Echter, tot mijn grote verbijstering, waren beide toiletten bezet en aan de geluiden die ik kon waarnemen uit de donkere hokjes, kon het nog even duren. En om nou in de dampen van iemands pas gebreide wollen trui te gaan zitten om zelf rustig het sportnieuws door te nemen, vond ik iets te veel van het goede.

Dus stelde ik mijzelf voor een uitdaging. Ik besloot in te stappen in de lift en pas weer uit te stappen als iemand anders een verdieping had gekozen. Ikzelf zou dus niet op de knopjes drukken (<- hahahaha, drukken). Dus ik sommeerde de lift, stapte in en liet de deuren sluiten. Helaas neemt waarschijnlijk iedereen de trap tegenwoordig, want het duurde zeker drie minuten tot de lift door een andere KPN-loonslaaf werd gesommeerd. We kwamen uit op de begane grond, ik begroette de veel te dikke manager, stelde al navelstarend tevreden vast dat ik goed op weg was een succesvolle manager te worden en wachtte in spanning af op welke verdieping we zouden stoppen. We gingen een goed eind omhoog en stopten op de * weggecensureerd ivm privacy en veiligheid van de verdieping * verdieping.

Ik stapte uit, spurtte zonder poeha de lift uit en recht op mijn doel af. Twee fonkelende, schone manager toiletten, z.g.a.n., nauwelijks gebruikt. Even sloeg de twijfel toe, immers links of rechts, wil ik richting Amsterdam schijten, of toch liever richting Barneveld?
Om redenen die ik liever voor mijzelf houd, besloot ik voor het rechter toilet te gaan.
Ik ging zitten, opende de krant en ontspande.

De magische uitwerking (<- moehahahahaha) van die twintig minuten die ik daar gemiddeld doorbreng (soms neem ik wat te drinken mee) zijn onbetaalbaar. Er is geen ‘feelgood kuur’, zelfhulpgoeroe of LOST aflevering die mij dezelfde sensatie geeft als de pure serene rust en mijn eigen lucht. Het is een soort tijdmachine waar je in terecht komt, immers vaak besef je daar, wanneer je helemaal op jezelf bent aangewezen pas wat je de avond daarvoor hebt gegeten, gezopen of überhaupt hebt gedaan.

Voorbeeldje: onlangs zat ik wél op mijn eigen toilet en knalde ik er een kant-en-klare mesthoop uit en terwijl ik daar zat na te marineren rook ik ineens de enchiladas die ik de avond daarvoor had klaargemaakt. Dat gaf me niet alleen een glimlach op mijn gezicht door de warme herinnering aan de avond ervoor, ik kreeg ook gelijk weer honger. Top!

Ander voorbeeldje: vanmorgen waren mijn korrels zó hard, dat ik bijna een barst in de pot poepte en toen ik me omdraaide om te kijken, zag ik tot mijn eigen genoegdoening dat ze zo zwart als het salaris van de gemiddelde Pool (ja, ik heb het over die blubberkont) waren.

Maar we dwalen af.
Toen ik dus op afdeling x klaar was met mijn twintig minuten routine, draaide ik mij om om mijn prestatie te aanschouwen, maar kon ik helaas alleen naar het briefje dat boven het spoelpaneel hing kijken.
Het was het volgende berichtje:



Leuk, aardig, maar toch had ik het gevoel dat ik in mijn privacy was aangetast. Alsof er iemand buiten de deur stond om te controleren of ik wel écht de pot schoon had achtergelaten. Ik heb daar de rest van de middag goed over nagedacht en het nodige onderzoek naar gedaan (lees: onzinnig gegoogled) en ben tot de conclusie gekomen dat je af en toe moet laten zien dat je het niet pikt, dat je ballen hebt!
Dus mijn eerste idee was om midden op de afdeling mijn ballen te tonen, maar al snel besloot ik dat dat waarschijnlijk niet de beste optie was.

Wat dan wel? Hoor ik jullie met mij meedenken. Welnu, het is vrij simpel. Mijn plan was om de privacy-inbreuk-plegende-briefje-met-bijdehande-tekst-plakkende-afdelings-lul met zijn eigen wapens te bestrijden. Snoeihard terugmeppen in de enige taal die die persoon snapt, de enige manier van communicatie die deze sick bastard begrijpt…
Ik zou een eigen briefje ophangen.
Vandaag is de dag gekomen dat ik snoeihard heb teruggeslagen. In een blitzactie waar een goed opgeleid SWAT team zich niet voor zou schamen heb ik de afdeling betreden en mijn eigen antwoord, provocatie zo u wil, achtergelaten en heb ongemerkt de afdeling weer kunnen verlaten.

Ongetwijfeld zullen er represailles volgen, het antwoord kan nauwelijks lang achterblijven lijkt me.
Onthoud dit goed, ik doe dit niet voor mijzelf, ik doe het voor alle mensen die schijten. Ik doe het voor jullie.
Dus, smerige briefjesplakkert, the ball is in your court.






Het DNAapje.