Track van de week - Week 8

Nu de week haar einde nadert, leek het mij haast een noodzaak om er snel nog even een leuk liedje doorheen te persen. Immers, een week niet Track-en is een week niet geleefd.
Deze week heb ik gekozen voor een liedje met een geweldige opbouw, een geniale zangeres, maar voornamelijk een liedje met een erg persoonlijke lading.

Zie, een jaar of wat geleden was ik onderweg naar Pinkpop, toen ik in Eindhoven moest overstappen om richting Landgraaf te kunnen reizen. Erg gezellig, zo'n perron vol vrolijke hippies die zin hebben om een weekend lang kansloos dronken te worden.
Uit de veel te grote, te vol geladen rugzakken werden treetjes bier gehaald en gezamenlijk weggekanteld, tot afschuw van het eenzame plukje werk-plebs, dat vol jaloezie en afgunst naar het onwelriekende tuig stond te kijken, vanuit het hoekje waar ze waren gaan staan om zich te onderscheiden van de dreadlock-dragende-alcohol-cannabis-walm. Het was immers rond 09.30 in de vroege morgen. Niets vervelender dan mensen lol te zien hebben wanneer je zelf nog een hele dag moet gaan ploeteren in een airco-controlled-environment.

Maar goed, ook ik stond gezellig blikjes Aldi bier weg te zetten, terwijl ik met de hele groep gezellig 'Pass the Dutchie to the left-hand-side' aan het zingen was, toen er recht voor mijn ogen iets gebeurde dat de rest van mijn leven zou veranderen...

Net toen de trein, die ons naar Landgraaf zou dirigeren, aan kwam denderen en iedereen zijn/ haar spullen bij elkaar sprokkelde, pakte een meisje van pak hem beet 19 jaar oud haar te grote rugzak op en hees deze op haar rug.
Of het nu onder invloed van de drank, drugs of de te zware dreadlocks was weet ik nog steeds niet, maar ineens zag ik de wanhopige blik in haar ogen en volgens mij kreeg ik dezelfde uitdrukking. We trokken beiden lijkbleek weg, ik omdat ik zag wat er zou gebeuren, zij omdat ze wist dat dit het einde was.

Ze verslikte zich in het gewicht van haar rugzak, werd hierdoor uit balans gebracht en viel in slow motion, ogen vol angst op mij gefocust naar achteren, het spoor op, recht voor de aanstormende trein.

In die fractie van een seconde, waarin alles zich afspeelde leek ze me te smeken, te beschuldigen en te vergeven. En alles wat ik op dat moment voelde kan eigenlijk alleen maar worden samengevat in het refrein van dit nummer, Try.

Edit achteraf:
Lang heb ik zitten twijfelen of ik dit verhaaltje wel moest plaatsen en of ik de dreadlockdame met naam en toenaam moest benoemen.
Uit empathie voor de nabestaanden heb ik besloten het op deze manier te plaatsen zonder namen en zonder te veel details. Tjoek Tjoek!