Elke keer wanneer er memootjes in zijn postvak belanden over de aanscherping, aanvulling of herhaling van de huisregels en afdelingsafspraken van zijn vrolijke job, komt hij wel met een vilein commentaar of een scherpe goed doordachte sneer.
Zo heeft hij een dagje zijn webcam op zijn afdelingsleider gericht en die de hele dag laten snorren, om zo feilloos aan te kunnen tonen, dat de vrolijk NSB-ende leidingdame, ruim een uur te lang pauze houdt.
Dit plaatste hij dan op Youtube en stuurde de hele afdeling (inclusief managers en raad van bestuur) de link van het filmpje. Het introductie tekstje las de reminder van de huisregels m.b.t. pauzeren, die de nsb-ende leidingdame een dag eerder had rondgestuurd.
‘Het is ’s ochtends en ’s middags toegestaan 10 minuten te pauzeren en tussen de middag een half uur. Verder worden werknemers geacht op hun plaats te blijven zitten en aan het werk te zijn.’
Vrij kinderachtig eigenlijk, maar ultiem grappig als je niets beters te doen hebt. Deze week echter heeft hij zichzelf overtroffen. Met dramatische consequenties. Een kort verslag.
Een aantal dagen geleden ontving zijn afdeling, aan de hand van het mediagezeik omtrent zomerse kleding, de volgende mail:
‘Kleding:
Nu buiten de temperatuur stijgt blijven de dikke jassen en wollen truien in de kast, gelukkig maar. Dat houdt echter niet in dat men in camping outfit op kantoor kan verschijnen immers wij blijven een service gerichte afdeling en zullen indien er klanten naar het kantoor afreizen deze klanten moeten kunnen ontvangen. Dat kan mijn inziens niet in korte broek en eventueel badslippers. Ook laag uitgesneden truitjes en (te korte) rokjes vallen daaronder. Je weet zelf wel wat kan en wat niet kan.’
Maandag.
Na eerst een dag lang over de hele afdeling te hebben blèren hoe ridicuul deze regelgeving is, kwam het ‘super-power-action-haantjes-gedrag-onderbuikgevoel’ in hem op en begon hij zijn actie voor te bereiden. Tijdens werktijd uiteraard.
Dinsdag.
Robje, die nogal dik is, verschijnt op zijn werk in een skibroek, thermo-sokken en dito ondergoed, rubberen kaplaarzen (<- alleen om over het liedje te kunnen beginnen) een grove kabeltrui, skibril en zweetband om zijn bolle kop.
De NSB-leidinggevende vraagt wat dit te betekenen heeft en Rob verklaart, terecht dat hij keurig volgens de Kledingvoorschriften gekleed gaat. En of zij wel goed heeft gekeken naar haar eigen decolleté. Met haar uitgedroogde pruimpjes (<- sorry, dat was een quote).
De weersverwachting is die dag: Droog, klef en warm tot super-tering-warm. Zeker op kantoor.
Nu weet ik niet of u op een kantoor werkt, maar als het warm is gaan mensen zweten. Dikke mensen doorgaans iets sneller, meer en voornamelijk heftiger.
Dus circa tien minuten na zijn eerste kop koffie begon Rob te meuren als een dolle.
‘O ja, ik heb me ook maar niet gedoucht vandaag.’
Ik kan er ook alleen maar respect voor hebben dat die Rob tot het einde van de dag principieel al die rommel heeft aangehouden, ook toen hij knalrood en gutsend van het zweet in een conference call de verbaasde blikken van de andere partijen aan het toespreken was.
‘Wil je niet wat uittrekken? Je lijkt het nogal warm te hebben.’ Was de vraag van een van de conference call typjes.
- ‘Neen.’ Was Rob zijn bondige antwoord. ‘Dat ziet er niet uit. Ik ben een professional.’
Woensdag.
Ik kom aan bij ons pand en zie allerhande politieagenten, brandweerlieden en ongetwijfeld ‘stillen’ het pand in en uit lopen. Voorzichtig glip ik langs de popo. Binnen staan drie agenten een Paarse Burka te ondervragen.
‘Goedemoggel!’ Zegt de Paarse Burka als ik er langs loop.
‘Goeiesmorregus Robje.’
Held.
Donderdag.
Na het fiasco van de dag ervoor heeft men besloten dat het tijd is voor Robje om een andere weg in te slaan. Of hij vrijdag zijn pas wil inleveren en zijn werkzaamheden wil overdragen aan een soon to be ex collega.
Ja, Robje was in de ogen van enkele regelgevers te ver gegaan, ook al had hij zich volgens eigen zeggen keurig aan de regels gehouden.
Maar hij was sportief genoeg om alles ‘netjes’ af te ronden.
Hij verschijnt die morgen niet weer in een kinderachtig, veel te warme outfit, nee, hij draait het om. Ze kunnen hem immers niet nogmaals ontslaan, zo luidt zijn redenering. In een nietsverhullend strakke roze Speedo ballenknijper, witte sportsokken, bijpassende blauwe Speedo slippers, ontbloot bovenlichaam en een vies heuptasje stapt hij de afdeling op. Op zijn hoofd draagt hij een pet waar twee blikjes bier in zitten, die met een rietje naar zijn mond gaan. Onder zijn arm draagt hij de hele dag een rol wc papier en overal waar hij langsloopt blijft hij even uitgebreid staan praten voor een praatje en een potje stretchen.
Hij groet de NSB-er op een manier die haar zou moeten bevallen en knalt zijn zweterige poten op het buro.
‘Ik weet dat jullie geld aan het inzamelen zijn voor mijn afscheid, hou het klein hè! Anders zouden jullie me nog in verlegenheid brengen,’ Zo galmde hij de afdeling over, ‘Een fucking geil biertje en een wippie met Bertha is alles wat ik voor ogen heb. En neem zelf ook wat.’
Hij laat een harde scheet, waardoor de strakke Speedo als een aangeslagen drumvel heen en weer trilt.
Even voor de duidelijkheid: al vanaf het moment dat hij het gebouw binnenliep, stokte elk gesprek en draaide elk hoofd zijn kant uit. Men is, zacht gezegd, verbijsterd.
Ik zit in een hoekje en proest het uit. Eerlijk is eerlijk, dat zou de gemiddelde reactie moeten zijn, maar al dat anaal-omhoog-fistende-kantoorplebs sprak er direct schande van, riep iets over kantoor etiquette en veto-de de arme jongen zo de afdeling af.
Gelukkig had Rob daar, bij gebrek aan een beter woord, schijt aan. Als een sterk verhaal van Glaasker (voor insiders red.) die in het leger zit, klom Robje op het bureau van zo’n zeikcollega, trok de helft van zijn Speedo een klein stukje opzij en perste er een bolus ter grote van een fust bier boven uit.
In een anticlimax van jewelste haalde de security Rob op, die spartelend met zijn benen en heel naar met poepkorrels in de rondte schietend werd afgevoerd. Riep nog dingen als ‘Nu kunnen jullie morgen mooi weer Wir haben es nicht gewüsst verkondigen. Kledingnazi’s!’
Vrijdag.
Rob kwam vandaag niet meer terug.
Ik heb besloten het verhaal wat aan te dikken en de wereld wijd webszszs op te pleuren.
Ter lering ende vermaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten