Het lijkt mij dan ook leuk om in deze rubriek wat vaker opkomende of overleden bandjes uit te lichten, niet met de standaard bio onzin, of de gladde presskit verhaaltjes, maar de pareltjes die uitkomen, zonder dat de massa het doorheeft. Zonder dat de artiest het vaak echt in de gaten heeft ook.
Zodoende.
Deze week daarom ter ere van mijzelf en mijn eeuwige jeugd een prachtige akoestische uitvoering van een nummer wat normaliter behoorlijk tekeer gaat.
Het is ons Nederlandse antwoord op de intelligente Britrock, a la Bloc Party, Arctic Monkeys en Franz Ferdinand.
Waarom is deze band zo goed dan hoor ik u tegen het beeldscherm schreeuwen?
Het feit dat ze het gecompliceerde liedje in al haar eenvoud, pracht en tweestemmigheid loepzuiver in deze uitgeklede versie de wereld in hebben gelanceerd toont aan dat ze zelf ook weten dat ze goed materiaal in handen hebben. Het liedje blijft zonder al die tierelantijnen van de liveshow nog recht overeind. De tekst komt, zo mogelijk, nog indringender over, ondanks de luchtige en lieve manier van zingen.
Ik lees dit nu terug en ben blij dat ik geen muziekrecensent ben geworden.
Want het lijkt nergens op.
Fuck it! Hieperdepiep voor mij, ik lig in een vijfsterren zwemgelegenheid keihard en zeer inspannend te chillen (je w-w-weet toch!?) en grote mannen porties pivo te consumeren, dus mij krijg je voorlopig niet gek.
Ik draai de speaker door naar elf.
KEN-SING-TOOOOOOOOOOOON!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten