Nu is het zo dat ik de laatste tijd een aantal malen in conflict ben geraakt met de buren van de kroeg waar ik graag kom. Zij hebben namelijk een bordje op hun gevel geschroefd, waar de tekst ‘gelieve hier geen rijwielen te plaatsen’ op staat.
Nu ben ik de beroerdste niet en dus deed ik voorheen behoorlijk mijn best om een andere plek te vinden om de bicyclette te parkeren.
Toen de gemeente echter begon met herstelwerkzaamheden aan de hoofdweg en ook de stoep en fietspaden, was het vrij onmogelijk om je fiets ergens neer te zetten zonder hem op de stoep te parkeren. Nu wil ik er nog bij melden dat deze hele straat bezaaid staat met fietsen, voor elke gevel grote bossen spaken en studentenbarrels, behalve bij de vrolijke buurtjes.
Dus toen er geen mogelijkheid was om mijn fiets netjes neer te zetten behalve voor de gevel van de buren, deed ik dat ook. Ik bedoel, begrip voor gezeik heeft ook zijn grenzen. Daarbij bestaan er geen grenzen meer binnen de EU. En ik overtreed er geen regels of wetten mee.
Zo leerde ik op een mooie drankdoordrenkte vrijdagavond de knettergekke buurvrouw kennen. Misschien dat ik dat verhaal ook eens opschrijf, maar eigenlijk wil ik dat gestoorde stukje mens gewoon niet vereeuwigen. Daar gaat dit stukje in elk geval niet over.
Geloof me, dat is een compleet ander verhaal.
Alhoewel… zelfde argumenten, zelfde bloedlijn, zelfde korte lontje, zelfde domme uitstraling en hetzelfde onvermogen een discussie te voeren, zonder door de argumenten van de gesprekspartner ‘er hangt toch een bordje’ te droeftoeteren.
U merkt het, ik geniet ervan.
Afgelopen zondagavond, na de afslachting van de ploeg uit Amsterdam, door de ploeg uit Eindhoven en het daaraan gekoppelde kampioenschap van AZ (retteketet!), zie ik ineens een dame op leeftijd mijn fiets wegslepen.
Enigszins verbaasd loop ik naar buiten om te kijken wat er gebeurt. Immers, ik ken haar niet en ze zit toch met haar rimpelige zeikvingers aan mijn fiets.
De barman roept nog iets in de trant van “wel beleefd blijven!” geloof ik, maar het kan ook “zorg dat ze blijft leven” zijn geweest.
Het hieronder vermelde verslag is letter voor letter en belediging voor belediging waar.
Maakt u zich op voor de meest beleefde ruzie ooit:
MomOfABitch: “Zijn dit uw fietsen?”
Moi: “Nee, alleen die gele. Ik kom toch niet op twee fietsen naar de kroeg? Besef je wel hoe dom die vraag klinkt? Ik heb op de terugweg al genoeg moeite om één fiets in het gareel te houden, laat staan twee…”
MOAB: “Nou ze staan hier verkeerd, er hangt namelijk een bordje op de muur, ziet u! Dus mag u er geen fietsen plaatsen.”
Moi: “Huh? Dan staat uw fiets hier ook illegaal!”
MOAB: “Nee, want ik ben de moeder van degene die hier woont, dus het mag.”
Moi: “En dat moet ik zo maar van u aannemen? Kunt u zich legitimeren, want ik vind het nogal schimmig allemaal…”
MOAB: “U vind zichzelf nogal grappig hè?”
Moi: “Jep.”
MOAB: “Maar snapt u niet dat u deze mensen lastig valt door uw fiets hier neer te zetten?”
Moi: “Nope. En dat wil ik best onderbouwen.
Ten eerste zijn ze OP VAKANTIE. Dus niet thuis. Dus als ze er last van hebben zijn het telepathisch begaafde zeikerds. Wat an sich wel weer tof zou zijn, maar niet erg aannemelijk.
Ten tweede staat mijn fiets op de openbare weg. Je kunt er wel een bordje tegen de gevel aanplakken, maar dat is net zo rechtsgeldig als de krijtlijntjes op de Prinsengracht op 29 april. Het is zo sneu dat je het bijna begint te respecteren. Maar verder heeft het absoluut geen rechtsgeldigheid of waarde.
Ten derde heeft de gemeente de fietsrekken aan de andere kant van het fietspad weggehaald, waardoor je je fiets nu in los zand kunt zetten of op de stoep. Nogmaals, de openbare stoep. Publiek bezit. Van ons allemaal.
Ten vierde heeft u een kop om op te…”
MOAB: “Het is geen openbare weg, het is privé terrein. Dat ziet u toch, er hangt een bordje!”
Moi: “Wauw, echt doordringen doe ik niet merk ik. Het bordje op uw voorhoofd is dus ook muurvast aangeschroefd.”
Ik doe twee stappen voorwaarts en sta nu dus recht voor het huis van de buren.
Moi: “Als dit werkelijk privé terrein is, ben ik nu in overtreding. Dus kunt u de politie bellen. Zij zullen mij dan verwijderen en u gelijk geven. Dan is deze discussie voor eens en voor altijd beslecht. Hup, klim in de hoorn!”
MOAB: “…”
Moi: “Ja? Begint de onzinnigheid van het ‘er-hangt-een-bordje-argument’ nu langzaam door te dringen? HET IS DE OPENBARE WEG!”
MOAB: “Gadverdamme wat ben jij een vervelend ventje. En je vind zeker alles leuk. Je doet me ontzettend aan mijn zoon denken.”
Moi: “Dus u vindt uw zoon ook een kwallerige pisvlek met licht overgewicht die overdreven veel voldoening haalt uit het in discussie gaan met zeikerige mensen die zich verschuilen achter de bordjes op hun gevel?”
MOAB: “Nee, dat zei ik niet, dat zeg jij!”
Moi: “Ho, ho, ho eens even. Kunt u me wel met U blijven aanspreken? Ik had u geen toestemming gegeven om te tutoyeren. We hebben dan wel een discussie c.q. ruzie over het onzinnigste onderwerp ooit, maar we zijn geen ongeschoolde wilden. Alleen uw dochter is dat, maar die is op vakantie. En ik weet zeker dat u dat niet zo bedoeld heeft. Maar een hork is het.”
MOAB: “Het is goed met je! Neem nog een biertje ofzo.”
Moi: “Dank je! Zet ik hem op de rekening van de buurtjes. En nou vlot je fiets weghalen daar. Er hangt een bordje.”
(Ps. De foto’s volgen :-) )
Instant Update: Waar is het bordje nou? Ik was mijn handen in onschuld en een flinke portie leedvermaak. (Ook die foto’s volgen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten