Mijn Spannende Leven pt. 5 - Eurestia!

Er was eens een woensdagochtend. Ik werd te laat wakker, stootte mijn grote teen aan de afwas van de buurman (nee, ik liep niet over het aanrecht) en ging in het toilet in een warm plasje vocht staan. Ik kwam wonder boven wonder slechts 5 minuten te laat op mijn werk, maar wel direct met mijn neus in de boter. Als je boter leest als kansloze kantoorhumor.
Na een bak koffie moest ik niezen en schoot in één kleine nies de kramp van mijn nek tot halverwege mijn rug, waardoor ik vanaf dat moment mijn hele torso moest draaien om mijn overdreven actieve buurman een cynische grijns toe te werpen na elke kansloze ‘de week is weer doormidden’-grap.

Toen ik rond 10 uur een broodje en een kannetje karnemelk ging halen in de kantine zag ik dat de standaard Eurest-dame (Sonic) er niet was, maar dat de enige persoon in de wereld die je niet met haar worstenvingers aan je broodje wilt laten zitten, de dienst over had genomen. Laten we haar vanaf nu MissIncompetentia noemen.
Nu overdrijf ik veel in mijn letterbraaksels, maar aan onderstaand scenario is NIETS verzonnen.

Ik loop dus samen met mijn collega, laten we hem TheMacDaddy noemen, de kantine binnen waarop TMD direct zegt: “Somethings burning!”.
Understatement du jour.

We gaan netjes in de rij staan en terwijl TMD zijn ding doet (elke dame die langsloopt de ‘I’m-way-out-of-your-league-look’ toe te werpen) bemerk ik dat MissIncompetentia inderdaad drie tosti’s simultaan aan het verbranden is en vervolgens in paniek willekeurige dingen gaat roepen, zoals: “Tosti’s! Drie! Met Beleg! Tosti’s! Ik leg ze hier neer!”

Als ik tenslotte aan de beurt ben en ik mijn bestelling mag doorgeven wordt het pas écht gezellig.
MissIncompetentia: “Hoi, wie was er dan? De volgende in de rij. Jij waarschijnlijk. Hoi, kan ik je helpen. O, ik heb je net al geholpen. Waren deze tosti’s van jou? De volgende (nu kijkt ze mij pas aan), zeg het maar.”
Moi: “Goedemorgen, mag ik een bruin bolletje met ham, kaas en boter alsjeblieft. En een…”
MissIncompetentia: “OK! Een bolletje met ham een kaas. Wit of bruin?”
Moi: “Euhm… een bruin bolletje alstublieft, met een beetje boter.”
MissIncompetentia: “Ok, een bruin bolletje met ham en kaas. Boter?”
Moi: “Hmm, daar had ik nog niet over nagedacht. Weet je wat, doe maar een likje boter.”

MissIncompetentia scheurt mijn bolletje open, gebruikt de achterkant van een lepel om boter op mijn bolletje te dwingen en flikkert er kaas en ham op. Vervolgens loopt ze naar het tostiapparaat en gaat verder met het maken van tosti’s en het ‘lege zinnen de kantine in knallen’-stramien van even daarvoor. Al die tijd ligt mijn broodje ham/ kaas/ boter/ bruin op een bedje van sla- tomaat- vleeswaren- pesto- sambal- en perssinaasappelresten te marineren. Hmmm.
Mooi, ze heeft weer tijd voor me.
MissIncompetentia: “Wie was er dan! Tosti’s!”
Moi: “Euhm, ik ben nóg steeds aan de beurt, ik zou graag nog een…”
MissIncompetentia: “O ja! Bolletje ham/ kaas, anders nog iets?”
Moi: “Nou, lekker! Doe maar een tosti kaas/ salami en een karnemelkje.”
MissIncompetentia: “Een tosti! Wit of bruin.”
Moi: “Wit gaarne.”

Ze creëert wonder boven wonder een tosti voor mij en knalt hem onder de plaat. Daar bemerkt ze dat er twee worstenbroodjes, een tosti en een panini aan het verbranden zijn. Dus gaat ze vrolijk de ruimte door om haar fuck-ups aan de man te brengen. Al die tijd laat ze mij lekker wachten en suddert het bolletje ham/ kaas vrolijk verder tussen de afvalresten.

Als ze uiteindelijk weer tijd voor mij heeft mag ik eindelijk afrekenen.
Het arme ding heeft de grootste moeite om mijn bestelling voor zichzelf te herhalen en kijkt mij vragend aan. Ik staar terug met een blik die ‘Sterf dom schaap, ik ga jouw werk niet voor je doen’ zegt en wacht tot ze d’r uit is.

MissIncompetentia: “Euhm, ok. Jij had een tosti… (good guess!) met euhm.. kaas en… sambal? Nee, met salami. En een melk. Nee een koffie (ze had al ruim tien minuten geen kop koffie meer gezet), of nee, het was karnemelk. En je had nog iets…”
Moi: …
MissIncompetentia: …
Moi: …
MissIncompetentia: …

Moi: …
MissIncompetentia: …

Moi: “EEN BOLLETJE! HIJ LIGT DAAR! TUSSEN JE AFVAL! GODVER DE GODVER! KUNNEN JULLIE DAN HELEMAAL NIETS? WORDT JE DAAROP GESELECTEERD? DOMME UITSTRALING EN DITO WERKUITVOERING? TE LELIJK OM OOIT EEN ‘LEKKER SNACKJE/ HAPJE’ GEMOEMD TE WORDEN?”
TheMacDaddy: “Zeg Zsjeeeeeeeeeeeee!”
MissIncompetentia: “Zsjeeeeeeeeeeee?”
Moi: “Zsjeeeeeeee!”

MissIncompetentia: “Nou, dat is dan twee euro vijfennegentig.”
Ik geef haar een biljet van vijftig, gewoon omdat ik weet dat ze nauwelijks brief- of kleingeld heeft en ik ondertussen in mijn ‘krijg-de-tyfus’-modus ben beland.
MissIncompetentia: “Heb je het ook kleiner.”
Moi: “That’s what she said.”
MissIncompetentia: …

Noot achteraf.
In de tijd die ik daar vervolgens ben blijven zitten heeft MissIncompetentia zich niet van kant gemaakt. Ondanks de vele verzoeken.
De drie tosti’s zijn nooit opgehaald en besloten na vijf minuten hun eigen geluk te zoeken. Naar het schijnt zijn ze in het kader van ‘soulsearching’ Zuid-Amerika aan het doorkruisen. Op een motor. Eén van hen moest helaas het tijdelijke voor het eeuwige verruilen toen ze te lang in de zon bleven hangen. Hij smolt over het hete asfalt en sijpelde, tot afschuw van de andere twee tosti’s, langzaam de aarde in.
Rest in Cheese.