Geef mij dan ook geen WebCam...

Maandag.
Frisse moed. Zin om hard te werken. Ik ga bergen werk verzetten. Of liever, als ik er over nadenk, de berg naar mij toe laten komen.











Dinsdag.
"I'm a singer in a band
Well I like drummers baby"












Woensdag.
Zeg zsjeeeeeeeee!
It's pimpin' pimpin'











Donderdag.
Hoe kan het pas donderdag zijn? SERIEUS! Dit schiet niet op.











vrijdag.
Taaa ta taaa. Yo man!












Weekend!

In memoriam: Phil Hartman

Elke roker kent het. Iedereen die een weekje met slijmerige kinkhoest aan het bed gekluisterd zit kent het. Slakken.
En elke keer dat ik iemand zo'n lekkere groene knoepert hoor loshoesten, of wanneer ik zelf een plakaat de wasbak in lanceer moet ik denken aan deze hilarische sketch in de aflevering "Smoking (1x03)".

Überhaupt is Newsradio waarschijnlijk de meest onderschatte sitcom ooit. Het duurde vrij lang voordat Amerika de comedy kon vinden en net toen de kijkcijfers omhoog knalden in seizoen vier, gebeurde het ondenkbare: het leukste karakter (Bill McNeal) werd in het echte leven thuis door zijn eigen vrouw doodgeschoten. De trut.
De serie kabbelde een seizoen lang door, maar het werd nooit meer zo leuk als vroeger.

Dus heb je niks te doen dit weekend? Trek alle vijf de seizoenen binnen en houd een Newsradio Marathon.

R.i.p. Phil Hartman.

Mijn Spannende Leven pt. 5 - Eurestia!

Er was eens een woensdagochtend. Ik werd te laat wakker, stootte mijn grote teen aan de afwas van de buurman (nee, ik liep niet over het aanrecht) en ging in het toilet in een warm plasje vocht staan. Ik kwam wonder boven wonder slechts 5 minuten te laat op mijn werk, maar wel direct met mijn neus in de boter. Als je boter leest als kansloze kantoorhumor.
Na een bak koffie moest ik niezen en schoot in één kleine nies de kramp van mijn nek tot halverwege mijn rug, waardoor ik vanaf dat moment mijn hele torso moest draaien om mijn overdreven actieve buurman een cynische grijns toe te werpen na elke kansloze ‘de week is weer doormidden’-grap.

Toen ik rond 10 uur een broodje en een kannetje karnemelk ging halen in de kantine zag ik dat de standaard Eurest-dame (Sonic) er niet was, maar dat de enige persoon in de wereld die je niet met haar worstenvingers aan je broodje wilt laten zitten, de dienst over had genomen. Laten we haar vanaf nu MissIncompetentia noemen.
Nu overdrijf ik veel in mijn letterbraaksels, maar aan onderstaand scenario is NIETS verzonnen.

Ik loop dus samen met mijn collega, laten we hem TheMacDaddy noemen, de kantine binnen waarop TMD direct zegt: “Somethings burning!”.
Understatement du jour.

We gaan netjes in de rij staan en terwijl TMD zijn ding doet (elke dame die langsloopt de ‘I’m-way-out-of-your-league-look’ toe te werpen) bemerk ik dat MissIncompetentia inderdaad drie tosti’s simultaan aan het verbranden is en vervolgens in paniek willekeurige dingen gaat roepen, zoals: “Tosti’s! Drie! Met Beleg! Tosti’s! Ik leg ze hier neer!”

Als ik tenslotte aan de beurt ben en ik mijn bestelling mag doorgeven wordt het pas écht gezellig.
MissIncompetentia: “Hoi, wie was er dan? De volgende in de rij. Jij waarschijnlijk. Hoi, kan ik je helpen. O, ik heb je net al geholpen. Waren deze tosti’s van jou? De volgende (nu kijkt ze mij pas aan), zeg het maar.”
Moi: “Goedemorgen, mag ik een bruin bolletje met ham, kaas en boter alsjeblieft. En een…”
MissIncompetentia: “OK! Een bolletje met ham een kaas. Wit of bruin?”
Moi: “Euhm… een bruin bolletje alstublieft, met een beetje boter.”
MissIncompetentia: “Ok, een bruin bolletje met ham en kaas. Boter?”
Moi: “Hmm, daar had ik nog niet over nagedacht. Weet je wat, doe maar een likje boter.”

MissIncompetentia scheurt mijn bolletje open, gebruikt de achterkant van een lepel om boter op mijn bolletje te dwingen en flikkert er kaas en ham op. Vervolgens loopt ze naar het tostiapparaat en gaat verder met het maken van tosti’s en het ‘lege zinnen de kantine in knallen’-stramien van even daarvoor. Al die tijd ligt mijn broodje ham/ kaas/ boter/ bruin op een bedje van sla- tomaat- vleeswaren- pesto- sambal- en perssinaasappelresten te marineren. Hmmm.
Mooi, ze heeft weer tijd voor me.
MissIncompetentia: “Wie was er dan! Tosti’s!”
Moi: “Euhm, ik ben nóg steeds aan de beurt, ik zou graag nog een…”
MissIncompetentia: “O ja! Bolletje ham/ kaas, anders nog iets?”
Moi: “Nou, lekker! Doe maar een tosti kaas/ salami en een karnemelkje.”
MissIncompetentia: “Een tosti! Wit of bruin.”
Moi: “Wit gaarne.”

Ze creëert wonder boven wonder een tosti voor mij en knalt hem onder de plaat. Daar bemerkt ze dat er twee worstenbroodjes, een tosti en een panini aan het verbranden zijn. Dus gaat ze vrolijk de ruimte door om haar fuck-ups aan de man te brengen. Al die tijd laat ze mij lekker wachten en suddert het bolletje ham/ kaas vrolijk verder tussen de afvalresten.

Als ze uiteindelijk weer tijd voor mij heeft mag ik eindelijk afrekenen.
Het arme ding heeft de grootste moeite om mijn bestelling voor zichzelf te herhalen en kijkt mij vragend aan. Ik staar terug met een blik die ‘Sterf dom schaap, ik ga jouw werk niet voor je doen’ zegt en wacht tot ze d’r uit is.

MissIncompetentia: “Euhm, ok. Jij had een tosti… (good guess!) met euhm.. kaas en… sambal? Nee, met salami. En een melk. Nee een koffie (ze had al ruim tien minuten geen kop koffie meer gezet), of nee, het was karnemelk. En je had nog iets…”
Moi: …
MissIncompetentia: …
Moi: …
MissIncompetentia: …

Moi: …
MissIncompetentia: …

Moi: “EEN BOLLETJE! HIJ LIGT DAAR! TUSSEN JE AFVAL! GODVER DE GODVER! KUNNEN JULLIE DAN HELEMAAL NIETS? WORDT JE DAAROP GESELECTEERD? DOMME UITSTRALING EN DITO WERKUITVOERING? TE LELIJK OM OOIT EEN ‘LEKKER SNACKJE/ HAPJE’ GEMOEMD TE WORDEN?”
TheMacDaddy: “Zeg Zsjeeeeeeeeeeeee!”
MissIncompetentia: “Zsjeeeeeeeeeeee?”
Moi: “Zsjeeeeeeee!”

MissIncompetentia: “Nou, dat is dan twee euro vijfennegentig.”
Ik geef haar een biljet van vijftig, gewoon omdat ik weet dat ze nauwelijks brief- of kleingeld heeft en ik ondertussen in mijn ‘krijg-de-tyfus’-modus ben beland.
MissIncompetentia: “Heb je het ook kleiner.”
Moi: “That’s what she said.”
MissIncompetentia: …

Noot achteraf.
In de tijd die ik daar vervolgens ben blijven zitten heeft MissIncompetentia zich niet van kant gemaakt. Ondanks de vele verzoeken.
De drie tosti’s zijn nooit opgehaald en besloten na vijf minuten hun eigen geluk te zoeken. Naar het schijnt zijn ze in het kader van ‘soulsearching’ Zuid-Amerika aan het doorkruisen. Op een motor. Eén van hen moest helaas het tijdelijke voor het eeuwige verruilen toen ze te lang in de zon bleven hangen. Hij smolt over het hete asfalt en sijpelde, tot afschuw van de andere twee tosti’s, langzaam de aarde in.
Rest in Cheese.

Track van de week: Week 9

We zijn weer terug!
Na twee weken terug een weekje ziek te zijn geweest, afgelopen week al niksend vakantie te hebben gevierd, zestien keer opnieuw dat &t%y$f$u#s$-Vista te hebben geinstalleerd (ploep, hallo blauw scherm) én een turbulente periode met MILKBAR te hebben gehad, is het weer tijd voor de Track van de week! Woehoe!


Deze week geen schaamteloos kwetsend verhaal, maar een pure doodsteek voor de ziel. Oftewel: hoe de commercie een prachtig liedje omhelst, knuffelt en op het moment dat het mooie liedje denkt de liefde te bedrijven, het tot bloedens toe doodknuppelt (hahaha), de vacht losrukt en het dan gebruikt als stofdoekje.

Ondertussen vechten drie dwergen, samen zittend op een éénwieler om het stofdoekje te kunnen gebruiken als trendy sjaal. We schakelen over naar de jaren '50, waar een reedsch gearriveerde verslaggever bericht over het hele samenkomen van en de ontstaansgeschiedenis (-light!) van het woord 'Duitsche helm'.
Alles komt tot een onverwacht eind, wanneer de éénwieler een platte band oploopt (hahaha) en de dwergen over elkaar heen tuimelen.
In zwart-wit komt er een blauw WindowsFoutmeldingsScherm voorbij en op het moment dat de derde hond ervandoor gaat met het stofdoekje, verzucht de verslaggever: "Swaffelen. Ja, ik ben mijn tijd ver vooruit."

U merkt het al, ik ratel gewoon een beetje doelloos door, zonder echt een idee te hebben waar dit stukje tekst over moet gaan. Ik heb in elk geval duidelijk gemaakt dat VISTA zuigt (check), dat ik er niet van houd wanneer de commercie goede liedjes 'kapotdraait' (check) en ik heb een slap excuus aangedragen voor het niet dagelijks updaten van mijn blog (check).

Dan rest mij niets dan deze geweldige uitvoering van Outsiders aan jullie voor te stellen. Het is een live registratie van hun promo-gigje tijdens Jools Holland (held!) en rockt plakjes bacon.

Het is trouwens al week 10 of niet?
* zucht *

Bezopen, dat poker (1)

Er was eens een zondag.
Al vanaf het startschot in de vorm van een wekker die niet te te traceren was, luidde de rode draad: bier. Scandinavische ijsmeren vol bier.
Onder de douche trok ik een bescheiden Duveltje open en de tandpasta spoelde ik weg met een Grand cruutje.
Op de fiets naar het station had ik tijd om een sixpackje (ongekoelde, verdomme) Heineken uit haar lijden te verlossen en tijdens het touchscrenen van een kaartje kopte ik een Schülten Brautje binnen.
Hè-hè. ik voelde me weer een mens.
In de trein voelde ik me, mede door de knusheid van een stampvolle coupé vol prachtige karakters en hun bijpassende verhaal (door de telefoon, toevallig ook allemaal een defecte telefoon, dus moeten ze alles veel harder uitspreken, in heel slecht Nederlands), zelfverzekerd genoeg om nog even 40 minuten slaap te pakken. Het zou immers mijn dag worden.

Ik werd wakker omdat ik de omroeper iets over "... bij het verlaten van de trein uw persoonlijke spullen en kliko vol bier mee te nemen. Amsterdam Centraal Station."
hoorde zeggen. Dat leek mij een goed plan en ik beëindigde mijn droom.
Bij het openen van de ogen viel mij direct al op dat er iets niet goed zat. De volledige stampvolle coupé keek mij boos aan. Niet begrijpend wat er aan de hand was besloot ik iedereen een drankje aan te bieden, om meer specifiek te zijn: bier.
Maar opvallend genoeg kreeg ik vrij veel de opmerking "Nee dank je, het is pas tien uur 's ochtends" teruggeslingerd.
Bij het uitstappen leerde ik van het omaatje, dat vriendelijk genoeg was om te helpen de loodzware kliko uit te laden, dat die boze blikken wellicht iets te maken konden hebben met mijn gedrag.
Mijn gedrag tijdens het dutje.
Naar ik heb gehoord ging het ongeveer zo:

Moi, in staat van rust: "Hmm, dat voelt goed. Hmmm, right there baby. Wat ben je toch een stoute meid, zus of dochter van elk willekeurig persoon in deze coupé vol losers.
Ongelooflijke losers. Ik ga je zo hardhandig fisten. En het filmen. En het dan laten zien op je bruiloft. Of je moeders begrafenis. Want die gaat binnenkort dood.
Daar heb ik ook een video van liggen. In de bak met 'zelfs voor mij gaat dit te ver'."

Moi, 15 minuten onderweg, in staat van herhaaldelijk rondvliegend gas: "Aaaah. Dat krijg je met witte bonen in tomatensaus. Heb ik expres gedaan. Voor jullie.
Want ik heb het niet zo op jullie. Ik vind het dan ook helemaal terecht dat je de hele rit moet staan. Je bent niet voor niets arm. Dat is omdat je dom bent.
En wie niet kan leren moet maar voelen. Ik zit en ik zit lekker van me af te ruften. Plebs."

Ik kon me er niets van herinneren zei ik toen het omaatje dat ding eindelijk op het perron had weten te krijgen. Bood haar een drankje aan, waarvoor ze in het wegstrompelen voor dankte en liep onze trotse hoofdstad in.
Voor zover ik mij kon herinneren had ik daar afgesproken om iets belangrijks te bespreken en alhoewel het me grotendeels was ontgaan wat het daadwerkelijke onderwerp was, was ik er toch behoorlijk van overtuigd dat het centrale onderwerp 'bier' zou zijn. Daar was ik wél goed op voorbereid.
Nu nog achterhalen wie de mensen zijn die mij op zondag naar Amsterdam hadden gesommeerd.

Eenmaal aangekomen in het café, ik moest de kliko helaas buiten laten staan - gelukkig wilde de junk op straat werken voor zijn shot en dus stond de kliko de komende uren veilig -, besloot mijn gezelschap dat er drank moest komen. Puik idee, in een café. Tot mijn schrik, verbijstering en over de gehele linie, afkeuring kwam de held terug met een rondje thee.
Met van die biologische smaken.
TheeHeld: "En eeeeeeeeeechte suiker. Er is niets mooiers dan de puurheid van een onbewerkte grondstof. En die dan tot je te nemen."
Ik boog voorover en maakte in mijn kladblok een kleine aantekening achter zijn naam: 'Lul. Binnenkort eens vragen of hij mijn onbewerkte grondstof óók tot zich wil nemen. Haha.'
De thee-verwerking besloot ik als volgt aan te pakken. Ik zou vijf minuten lang veel ouwehoeren over een saai onderwerp, maar het heel gaaf brengen.
Ze zouden zonder twijfel aan mijn lippen hangen. Net op het moment dat ik mezelf door de constante woordzondvloed vast zou praten, zou ik een moment stoppen met praten, de afgekoelde thee in een soepele teug naar binnen gieten en zeggen: "Ahhh. Bier iemand?"
Ik zou de held van het gezelschap zijn en jaren na mijn dood zouden kleine dwergen de heldhaftigheid van mijn legendarische vraag bezingen en herdenken in prachtige liederen, die zouden worden bekroond met een Edison Award.
Een grote dag voor de acceptatie van de dwerg in de popindustrie.

Welnu, de uitvoering van het plan:

Moi: "Abortus bij zwangerschappen na een verkrachting. Immoreel?"
Elk gezicht aan tafel trekt wit weg. Ze luisteren.
Moi: " ***mijn advocaat heeft mij met klem aangeraden dit deel te schrappen. Hij vatte de inhoud samen als 'smakeloos, rijp voor een rechtszaak en - ironisch genoeg - immoreel *** "
Tik tak. Vijf minuten. Ik stop en merk op dat ik niet de enige ben die zijn thee nog niet heeft aangeraakt.
De blikken die mij aanstaren stralen iets wat lijkt op onbegrip/ waanzin uit. Interesseert me niets, ik weet nog steeds niet wie het zijn.
Ik pak mijn kop thee op, zet het aan mijn lippen en kieper de hele inhoud in een keer naar binnen.

Sleeeeeeeeeecht idee. Deze thee had zich kennelijk opgewarmd door zich honderd jaar tegen de zon aan te schuren in een soort rubberen-bal-in-de-mond-schandknaapjes-rollenspel, zich vervolgens met lichtsnelheid naar de aarde te begeven en in mijn kopje te belanden. Die werd nooit meer koud.
Terwijl ik krijsend als een baby kenbaar maakte dat 'dat thee spul tering heet is' en 'er waarschuwingen in dikke zwarte letters in een zwart kader pontificaal op de verpakking zouden moeten komen', bereikte ik stuiterend de bar en bestelde op gepaste toon een biertje.

Mijn gezelschap kreeg weer wat kleur en ik hoorde de TheeHeld iets zeggen over 'Insta-Karma' en 'terecht, na zo'n verhaal'. Ik vond het allemaal best en nu ik in het vertrouwde gezelschap van broeder pils was beland besloot ik het heft in hand te nemen.
Moi: "Down to business! Waarom zitten we hier?"
DieAndereLul: "Euhm... omdat jij ons belde dat je iets heel erg belangrijks wilde bespreken. We moesten hier per sé zijn... Ik heb mijn moeders verjaardag af moeten zeggen..."
Moi: "Dat had ik nooit gedaan voor jou, maar dat terzijde. Ik moet inderdaad iets belangrijks kwijt. Het is niet zozeer een mededeling, het is een idee.
Een ander gedachtegoed. Het is een vraagstuk die het belangrijkste antwoord ooit kan verschaffen. Komt 'ie:
Uitlachen van verstandelijk gehandicapten bij de Paralympics. Immoreel?"

Even was de hele kroeg stil. Toen keek iedereen mijn kant uit. Een beetje boos ook.
De TheeHeld sprong op en begon te tieren: "Wat is er in Hemelsnaam met jou aan de hand? Ben je helemaal gek geworden? Hoe haal je het in je hoofd? Je bent niet helemaal goed daarboven, of wel?
Is dit waarom we hier vandaag per sé moesten zijn? Ik had verdomme kaartjes voor het voetballen!"
Ik vertelde hem dat het niet netjes was om zoveel vragen achter elkaar te stellen, dat ik voor hem nooit het voetballen zou afzeggen en hij de vraag beter zou snappen als hij ook een lekker biertje nam.
TheeHeld: "Het is verdomme nog maar twaalf uur! Ik heb net mijn ontbijt op!"
Moi: "Ontbijt is voor theedrinkers. Lul."

Ik stond op, scheldend, 'Teabagde' het kopje thee van de TheeHeld en vertelde vlug nog even de mop over kindsoldaten vrolijk dartelend door een mijnenveld. Vervolgens liep ik zonder te betalen de deur uit, gaf de junk een biertje, die hij mij scheldend nawierp, maar gelukkig miste, terwijl ik fluitend verder de stad in trok.
Met mijn kliko.

End of pint one. (sorry, kon het niet laten)