Ik wil ook een Aluhoedje (2)

Omdat je, wanneer je in je zoekmachine de term "conspiracy" intoetst, zou kunnen schrikken van de talloze mogelijkheden die er zijn om op 21-12-2012 de pijp uit te gaan, nooit meer naar de hemel zou kunnen staren zonder te denken 'hey! is dat een chemtrail?' en nooit meer een dollar in je handen zou kunnen hebben, zonder deze op te vouwen op zo'n manier dat het lijkt alsof je de twin towers in brand ziet staan, scan ik deze mindfucks voordat ik ze aan jullie tere televisie-generatie-oogjes voorleg.

En dan stuit je vaak alsnog op vreemd beeldmateriaal, slecht beeldmateriaal of gewoon freaky coïncidental(?) shit.
Zo ook in het onderstaande filmpje. Het is een fragment uit The Lone Gunmen, een spin off van The X-files. In The Lone Gunmen volg je de drie computernerd-types uit het origineel tijdens hun zoektochten naar de waarheid. Ik heb de serie maar half meegekregen, omdat ik er eigenlijk niet heel veel aan vond, maar ik ga de serie binnenkort een tweede kans geven. Ik kijk immers nog niet genoeg series.

Opmerkelijk is dat de gewraakte aflevering, de Pilot, werd uitgezonden in maart van het jaar 2001. Een kleine zes maanden vóór 9/11. Niet vreemd dan ook dat alu hoedjes over de hele wereld dit zien als hét ultieme bewijs dat er niet alleen een overkoepelende wereld regering achter de schermen aan de touwtjes trekt, maar dat deze elite ook graag opschept over haar (geplande) acties.
In elk geval, bekijk het filmpje op je gemak, download de hele serie hierrr en laat me weten wat jouw mening is: toeval of sadistische precisie?

The Budapest Chronicles - Big Cojones

Ik probeer me minimaal in te spannen. Alleen mijn armen bewegen, om te zorgen dat ik blijf drijven. Alleen mijn tenen en de voorzijde van mijn gelaat steken nog boven het water uit. Om te ademen.
Rondom mij spetteren en plonzen de overduidelijke toeristen blij terwijl ze elkaars aandacht verlangen door hysterisch naar elkaar te gillen bij elke stap die ze zetten. Vooral de roedel bronstige Italianen is om gek van te worden. Eerst was het er maar een. Terwijl ik mijn ogen sloot, voor een periode die niet langer dan tien seconden kan zijn geweest, had die ene Italiaan zich opgedeeld in andere eencellige wezens en na het nodige celdelen was binnen de kortste keren de roedel ontstaan. En dat dus in tien seconden. Nu zorgen ze ervoor dat iedereen ze opmerkt. Door voorgenoemd lawaai maken, maar ook door hun gezonde natuurlijke huidskleur, perfect getrimde borstkast en strakke Speedo broekjes in bonte kleuren. Ze zijn op jacht. Wanneer er een potentieel slachtoffer wordt herkend, scheidt een van de Italianen een bepaald soort geur af, waarop de rest van de roedel begint te schuimbekken, fluiten, grommen en ze allen de adem zo lang mogelijk inhouden terwijl ze hun hoekige borstkassen naar voren duwen. Vervolgens omsingelen ze de dame en beginnen ongegeneerd en onafgebroken de plus en de minpunten van de dame te bespreken. Een oordeel gevolgd door een instemmend fluiten is goed nieuws voor de dame, dan bevalt het de groep. Als men het er niet eens is met de onvoorwaardelijke schoonheid van de dame, volgen er veel heftige armbewegingen, voornamelijk aan elkaar gericht.
Ik vind het hele ritueel nogal aandoenlijk eerlijk gezegd. Ik heb de jongens in elk geval nog niet één dag in het zwembad een verse Hongaarse zien scoren.

Want daar ben ik dus. Boedapest. Twee weken lang 37 graden. Dus lig ik elke dag te dobberen overdag en me ’s avonds vol te vreten aan de locale cuisine. Ze hebben hier namelijk hele andere broodjes bij de McDonalds! Weet je hoe ze hier bijvoorbeeld een Quarter Pounder noemen? A Royal with cheese! It’s the little things…
Maar wat kun je ook anders doen met 37 graden? Ik leer de avond voordat we terug reizen het toeristengidsje wel uit mijn hoofd, voor het geval men mij vraagt hoe de musea en de architectuur was. Maar om nu zelf door de stad te gaan sjokken is onmenselijk.
Nee, ik lig hier prima. Alleen jammer van al die mensen.

Ik word onderwater geduwd door twee sterke handen. Terwijl ik me onderwater uit de grip van de handen wurm, bedenk ik op welke wijze ik de penis die mij onderduwt zal doden. Iets met organen waarschijnlijk.
Ik kom happend naar adem boven en zie dat het één van mijn reiskompanen is. Ik slik mijn woede in en zeg met trillende handen beheerst: ‘What the fuck gast? Ik lag net lekker te relaxen.’
Hein: ‘Ok, ik denk ik meld even aan je dat we de binnenbaden gaan doorlopen. Misschien wil je mee.’

Ik wil hem nog steeds aanvliegen voor het verpesten van mijn ultieme zen momentje, maar besef me dat hij de persoon is die mij nog moet terugrijden naar Nederland. Mijn wraak zal even moeten wachten. Note to self: ik sloop later zijn parkeersensoren wel van zijn auto.
Ik bevestig mijn interesse om het binnenbaden traject gezamenlijk door te lopen en loop achter Hein aan het bad uit en richting ingang van het Thermale badhuis. Rambo en Lucas, the ultimate K1 fighter Champion staan daar al op ons te wachten.

‘Oh, ik heb er weer zin in! In die terminale baden!’, zegt Rambo met zijn dikke lip.
‘Ik heb eigenlijk wel zin in een biertje.’ Zegt Lucas tegen niemand in het algemeen. Dit doet hij wel vaker, voornamelijk ’s nachts. Wanneer iedereen slaapt. Ik vermoed dat Lucas een vroeg rijpe alcoholist wordt. Of is.
‘Jeetje. Hoe lang hebben ze nog?’ Vraag ik.
Lucas kijkt mij niet begrijpend aan en kijkt dan weer verlekkerd in het niets.
‘Waar heb jíj het nou weer over?’ vraagt Hein zonder echt veel interesse te tonen. Hij houdt er gewoon niet van als er iets gezegd wordt en hij niet precies weet wát ermee bedoeld wordt.
‘Die baden, hoe lang hebben ze nog?’
Rambo: ‘Ze sluiten pas om tien uur, dus we hebben nog zat tijd…’
Hein: ‘Och laat maar. Hij neemt je in de zeik Rambo, omdat je terminale baden zei in plaats van Thermale Baden. Vind ‘ie leuk.’
Rambo haalt zijn schouders op en loopt de eerste van een reeks ernstig zieke baden in.

Ik ben nu enigszins geïrriteerd. Ik had de rest van de middag slinkse grappen willen maken over de medische toestand van het bad. Nu die mogelijkheid mij snoeihard door de neus is geboord rest mij nog enkel de mogelijkheid om als een alligator weg te zakken in een of ander ‘hoge sulfer concentratie bad’ en zo te gaan liggen loeren op het voorbij stromende vrouwelijke schoon. En dat is al een dagtaak an sich.
In totaal ben ik deze vakantie al vierentwintig maal verliefd geworden. Daar moet ik bij melden dat er één twijfelgeval tussen zit. Ik denk dat mijn fascinatie annex verliefdheidvoor het meisje dat letterlijk krom loopt door haar exorbitant grote borsten (ik denk serieus dat haar maat niet met ons lettersysteem is aan te duiden) vooral iets te maken heeft met het feit dat ze de helft van één van haar benen mist. Dat kan ook bijdragen aan dat kromlopen natuurlijk. Maar volgens mij ligt het aan haar borsten. In elk geval, ik denk dat dat het stukje ontdekkingsreiziger in mij is. To baldly go where only a handfull of men have gone before. Or so I hope.

Rambo spettert water mijn kant uit om aan te geven dat we een kuurbad verder lopen.
Ik denk er net op tijd aan om mijn adem in te houden wanneer ik mij uit het badje hijs en kijk daarbij met mijn slinkse ‘You like?’-blik nog even op zij naar de anderhalfbenige Hongaarse Cup %--% (<- nieuwe maataanduiding), maar zij is net even afgeleid. Door een groep bronstige Italianen.
Verdomme.

Het volgende badje is een diepgroen badje waar volgens mij mensen in horen te revalideren. In vergelijking met het vorige badje is deze variant ijskoud. Om een voor mij volslagen onduidelijke reden zit er een badmeester, overigens een dead ringer voor Ziigmund (degenerate pokerheld), in de hoek van de ruimte behoorlijk verveeld voor zich uit te kijken.
Na een tijdje wordt duidelijk waarom. Om de tien minuten gaat er een laffe onderwater stroming aan, waardoor de tien aanwezige badgasten kirrend van geluk in een rondje draaien. En dat is gevaarlijk. Mijn elleboog raakt namelijk nagenoeg iedereen die mij probeert in te halen en zo heeft Ziigmund ook wat te doen. Want bloed in het groene badje. Dat ziet er niet uit natuurlijk.
Hij springt nu op uit zijn Körver tuinstoel en begint heftig naar iedereen in het bad te schreeuwen in het Hongaars. Ik besluit dat hij het dus niet tegen mij kan hebben en trek me er dan ook niets van aan. Wanneer ik uiteindelijk de enige persoon in het badje ben, omdat de rest kennelijk Hongaars spreekt, rent Ziigmund de badmeester om het zwembadje heen, om mij bij te kunnen houden, terwijl hij tegen me blijft schreeuwen.
Hij is een beetje rood aangelopen (lol) en roept nu enkel ‘OUT!’.
Dat begrijp ik wel, dus vervolg ik mokkend mijn route naar het volgende badje, waar mijn reiskompanen al uitgebreid genieten met veel ‘oeh’s’ en ‘ah’s’.

Ik spring er bij en zie enkele mensen verzorgd worden aan hun wenkbrauw en/ of neus. Tevreden kijk ik naar mijn creaties en laat mijn blik dan weer keurend door de badruimte glijden. Twee potentiëlen.
Ik schrik weer op uit mijn mijmeringen wanneer Lucas, the ultimate K1 fighting champion mij aantikt.
“Gast!, moet je eens kijken naar die vent. Die ballen!”

Ik kijk en schrik me werkelijk kapot. Langs ons badje loopt een local van een jaartje of zestig in een veel te strakke Speedo te paraderen met zijn ENORME ballen. En als ik hier ‘ENORME’ in hoofdletters schrijf, dan kun je er van uit gaan dat ze werkelijk GIGANTISCH waren. Twee groot uitgevallen Avocado’s in een Speedo netje. Zoiets. Ik kan ook niets anders doen dan ademloos staren naar de man zijn zak. De maat van de te strakke Speedo is dan ook volslagen krankzinnig. Alles lijkt redelijk te passen, tot aan het gedeelte waar de zak hoort te zitten. Dit gedeelte heeft namelijk zo veel stof nodig ter bedekking van, dat het stukje stof bedoeld voor het bedekken van het zitvlak (lees: kont) hier enigszins de dupe van wordt.
En nog is het broekje te klein. Tussen de zijkant van zijn been en de bedek-range van zijn Speedo blijft een stukje niksigheid open en bloot naar een ieder die het ziet schreeuwen: “Hallo! Kijk dan naar mijn GIGANTISCHE ballen! Ik had een bermuda aan kunnen trekken zodat niemand er last van zou hebben, maar dat doe ik niet. Want ik geniet van het feit dat iedereen gechoqueerd staart naar mijn anatomisch incorrecte MEGA ballen.”

Ik redeneerde dat het moest komen door de chemische meuk die in de binnenbaden te vinden was en besloot vanaf dat moment nooit meer in zo’n badje te liggen.
Dus verliet ik de binnenbaden en ging rustig op het terras kip en rijst eten en toen de reiskompanen klaar waren met de balverminkende binnenbaden dronken we een aantal biertjes. Na een tijdje waren we er wel klaar mee en besloten ons om te kleden. De kleedkamer waar ons kluisje zich bevond was leeg op één persoon na: Mr. MegaBalls.

Nu was het al moeilijk om mijn blik af te wenden toen hij dat minieme lapje stof over zijn medicijnballen had gedrapeerd, maar in de kleedkamers besloot hij dat het noodzaak (lol) was om zo lang mogelijk naakt te zijn. Dit betekende dat hij in zijn blote glorie stond toen wij binnenkwamen en even veel kleding aanhad toen wij alle vier aangekleed waren om te vertrekken.
En al die tijd heb ik staan staren.
Een beetje het Two girls one cup principe.
Fascinerend.

Het moet overigens gezegd, voor iemand met buitenproportioneel grote ballen had hij een (verhoudingsgewijs) behoorlijk sneu pikkie. Maar zijn dienstjaren zaten er zeer waarschijnlijk al lang op.

Die nacht droomde ik van het anderhalfbenige meisje, die haar stompje op inventieve plaatsen wist te verstoppen, terwijl Mr. MegaBalls probeerde aan te tonen dat zijn ballen groter waren dan de memmekes van het meisje.
Op het moment dat het vunzig werd, schrok ik badend in mijn eigen zweet wakker en draaide me om.
Na een keurende blik legde ik mijn kussen goed en viel tevreden wederom in slaap naast Gwendolyn.
Het meisje met anderhalve been.

Track van de week - week 35

Ik geef het toe. Ik ben niets anders dan een kansloze 'fanboy', een sukkel die nog steeds cd's koopt om ze gewoon ouderwets met de ceedeespeler af te spelen.
En dat terwijl je alles gewoon gratisch via de welbekende websites kunt downloaden.

Dus om die karakterfout te compenseren heb ik mijn blitse PSP slim vorige week laten ombouwen voor vijftien Eurootjes. Dit betekent dat ik nu alle spelletjes (retail €20-40) van de PSP helemaal voor niets kan downloaden.
En dat is fijn.
Nooit durven denken dat Golf zó leuk zou zijn.
Pangya!

Maar goed, cd's koop ik dus vaak wel in zo'n nostalgische winkel, met muren. En als er één band is waarvan ik die cd blind zou kopen, dan is dat wel van de Arctic Monkeys. Ik denk dat Alex Turner echt een heel rijpings proces aan het doormaken is op het gebied van songwriting en een preview van de nieuwe cd 'Humbug' al te horen was in de vorm van zijn muzikale uitstapje met The Last Shadow Puppets.
Nadat ik een week of twee geleden de 'Arctic Monkeys Web Transmission', de officiele teaser voor het nieuwe album, had kunnen downloaden was ik helemaal om. In mijn bescheiden mening riep ik toen al dat het hun beste album tot op heden zou worden, dat Alex Turner graag Jim Morrisson had geheten en dat ik zo blij ben dat we niet 'Whatever People Say I am, that's what I'm not - part 3' krijgen voorgeschoteld.
Op 'Humbug' staan wellicht minder hits, maar juist veel meer nummers die blijven hangen. De nummers van de webcast zijn zonder twijfel de sterkste nummers, met Pretty Visitors als mijn absolute favoriet.
En de single 'Crying Lightning' moet ook absoluut aangeschaft worden, al is het maar om het vette B-kantjen 'Red Right Hand', een cover van Nick Cave.

Al met al heb ik het cd-tje nog niet fysiek gekocht, maar zitten alle nummers al weer gebrand op mijn trommelvlies.
Ik kan niet wachten op de volgende cd.



Overpeinzingen achteraf:
- Ik had zoeven een prachtige zin in mijn hoofd. Iets over 'the ship Albion' en 'reddingsloepen om het werk voort te zetten'.
Maar nu ben ik het kwijt.
- Roflol @ 2.48
- Alex needs a haircut

Track van de week - week 34

Toen we jaren geleden met mijn oude band Snatchin' Jenny probeerden wat meer op te treden in de buurt van Amsterdam kwamen we in contact met de band Jewel in the Mire uit de hoofdstad. Zij maakten compromisloze rock, met van die dikke gitaarsolo's en heftig schuddend lang haar. Fantastisch om mee op te treden, omdat die jongens ook erg goed wisten hoe ze een showtje moesten neerzetten. Daarnaast waren zij ook erg gesteld op het consumeren van overdreven grote hoeveelheden drank, wat mij deed besluiten deze band tot 'onze vriendenkring' te rekenen. Zodoende hebben we een aantal optredens samen gespeeld en toen de koek op was gingen we gewoon allemaal onze eigen weg.

Als ik het goed heb gegoogled evolueerde deze band in 2005 van JITM naar Killing Fields om vervolgens in 2007 de naam te wijzigen naar Mustango en als ze de spirit van Jewel in the Mire met zich hebben meegenomen is het ab-so-luut een band die je live moet gaan zien. Waanzinnig strak, lekker vunzig en pure RAAAAAWK!
Kater inbegrepen.
Ik weet niet meer precies hoe het nummer heet, maar we weten in ieder geval hoe dat meisje met dat leuke haar heet (Wat ze nu specifiek doet is mij een raadsel). En dat is ook iets moois. Toch?
Verder heb ik geen idee waar de clip over gaat, of waarom dat meisje zo bang is voor de band, maar het liedje knalt de speakers uit.
Schudt je saaie grijze kantoorhoekje even wakker, hier is:
JEWEL IN THE MIRE!

Ik wil ook een Aluhoedje (1)

Ok mensen, wat is dit nou?
Dit is al het tweede filmpje van hetzelfde ‘incident’…




- Aliens doen een lichtshow?
- Interstellaire zaadlozing?
- Chinese lantaarns?
- Photoshop + serie LED lampjes?
- Een aanwijzing in braille waaruit op te maken valt dat Michael Jackson eigenlijk nog leeft?
- Een doorgetripte Spanjaard die het eigenlijk over de Schaakuitslagen heeft?
- Magische rode vlakken met vertaalde tekst die zomaar in de studio opduiken?

U mag het zeggen…

Hier klikken voor beeld ende geluid

En hierrrr voor de vrolijke Spanjaard. Zelfde thema, andere parkinson footage.

Ik ga Mars Attacks nog maar eens kijken.
"I bet you're psyched about the Martians coming Grandma? I mean, you've seen a lot of crazy stuff already. Everyone must have been real scared when they invented the train!"

Track van de week - week 31

Omdat de muziek die je op de radio en televisie hoort en ziet (je weet wel, op dat kanaal, tussen alle kansloze reality soaps door), speciaal voor onzekere veertienjarige meisjes is geschreven, is het leuk om in de underground scene mee te lopen en voornamelijk bandjes en artiesten te leren kennen waar je via de mainstream niet of nauwelijks van zult horen.
Het lijkt mij dan ook leuk om in deze rubriek wat vaker opkomende of overleden bandjes uit te lichten, niet met de standaard bio onzin, of de gladde presskit verhaaltjes, maar de pareltjes die uitkomen, zonder dat de massa het doorheeft. Zonder dat de artiest het vaak echt in de gaten heeft ook.
Zodoende.

Deze week daarom ter ere van mijzelf en mijn eeuwige jeugd een prachtige akoestische uitvoering van een nummer wat normaliter behoorlijk tekeer gaat.
Het is ons Nederlandse antwoord op de intelligente Britrock, a la Bloc Party, Arctic Monkeys en Franz Ferdinand.
Waarom is deze band zo goed dan hoor ik u tegen het beeldscherm schreeuwen?
Het feit dat ze het gecompliceerde liedje in al haar eenvoud, pracht en tweestemmigheid loepzuiver in deze uitgeklede versie de wereld in hebben gelanceerd toont aan dat ze zelf ook weten dat ze goed materiaal in handen hebben. Het liedje blijft zonder al die tierelantijnen van de liveshow nog recht overeind. De tekst komt, zo mogelijk, nog indringender over, ondanks de luchtige en lieve manier van zingen.

Ik lees dit nu terug en ben blij dat ik geen muziekrecensent ben geworden.
Want het lijkt nergens op.

Fuck it! Hieperdepiep voor mij, ik lig in een vijfsterren zwemgelegenheid keihard en zeer inspannend te chillen (je w-w-weet toch!?) en grote mannen porties pivo te consumeren, dus mij krijg je voorlopig niet gek.
Ik draai de speaker door naar elf.
KEN-SING-TOOOOOOOOOOOON!

Mijn spannende Leven pt. 13 - Licht Ontvlambaar

"Ik heb het... VERDOMME IK HEB HET!" gilt Dwayne om 22.18. Ruim op tijd.

Dwayne springt op uit zijn bureaustoel en stuitert op en neer.
"Ik wist het, ik wíst het! Ik heb het onmogelijke mogelijk gemaakt. Ik heb het!"
Ilana was nu ook van het bed overeind gekomen uit haar glossy tijdschrift.
'Hou op... Je maakt een grap! Dat kan helemaal niet, wat een timing! We gaan het halen!"

Ze besprong Dwayne en zoende hem over zijn hele gezicht om te eindigen op zijn kapotte, droge lippen.
Eenmaal daar zoende ze hem heftig terwijl ze tussendoor hijgend dingen als 'mijn knappe genie' en 'hmmm, ik wil jou, alléén jou. En jouw hersenen' uitademde.

Hij genoot ervan, als ze dat deed. De passie die hij voelde, wanneer zij controle van hem nam, zorgden ervoor dat zijn gedachten ogenblikkelijk een zee van leegte vormden.
Dat waren de spaarzame momenten dat zijn brein niet volledig geobsedeerd bezig was met berekeningen, vergelijkingen en ingewikkelde formules, in een zeer ingewikkelde en complexe stroom van diverse wetenschappelijke -kunden en nieuwe - te falsificeren - theorieën.
Hij was dan alleen maar bezig met genieten, verloor zichzelf daar meer dan eens in en voelde zich na afloop als herboren. En scherper.
In een bepaald opzicht was zij op die manier zijn Muze.

Hij opende zijn ogen en merkte dat hij op bed lag en dat Ilana bovenop hem lag en haar strakke truitje uittrok.
"Nee, wacht! Niet nu! IK moet verder, ik moet het dupliceren en doorsturen. En verbergen! Stel je voor dat dit in verkeerde handen zou vallen. Ik moet écht weer aan het werk."
Voordat Ilana kon reageren had Dwayne haar al van hem afgegooid en had hij alweer plaats genomen aan zijn kleine bureautje.
Hij begon weer als een dolle te rammen op zijn toetsenbord.
Ilana ging rechtop zitten, trok haar truitje weer aan en ging met een enigszins beteuterde uitdrukking op haar gezicht op bed liggen.
'Sorry hoor. Ik wilde je gewoon graag feliciteren. Wat je hebt gedaan is uniek, het zal de wereld veranderen. We zullen oorlogen kunnen voorkomen en het wereldwijde voedselprobleem oplossen. We zullen ons als menselijk ras kunnen verenigen en in harmonie samenwerken aan nóg grotere technologische vooruitgang. De mogelijkheden zijn eindeloos...
Straks wil ik nog wel met je vrijen liefje. Maak eerst je werk maar af.'

Dwayne keek onverstoorbaar naar zijn twee 32 inch beeldschermen en ratelde onafgebroken door.

"Niet nu meisje, niet nu. Ik ben bezig."

Er gingen nog eens vijfentwintig minuten voorbij voordat hij zich weer losmaakte van zijn beeldschermen. Hij haalde een schijfje uit de cd lade en stak deze in een groen doorzichtig hoesje. Toen stond hij op en pakte zijn jas van de kapstok.

'Waar ga je naartoe liefje?' vroeg Ilana.
"Ik moet weg. De eerste prioriteit is dat ik deze kopie veilig kan opbergen, anders is alles wat ik de afgelopen negen maanden heb gedaan voor niets geweest. Ik probeer zo snel als ik kan terug te zijn, ik heb nog zeker een uur de tijd. Laten we hopen dat het niet voor niets is geweest. Doe voor niemand open, ik heb zelf een sleutel bij me, maar ik zal voor de zekerheid vier maal kloppen voor ik binnenkom. Ik ben zo terug. Beloofd.'

Hij boog voorover en gaf haar een kus op haar voorhoofd, toen pakte hij de cd van zijn bureau en liep de deur uit.

Ilana bleef nog een poosje op bed liggen. Ze staarde naar het plafond en wiebelde met haar voet. Pas na een minuut of vijf kwam ze omhoog en liep ze naar het bureautje toe.
Ze nam plaats op de luxe lederen stoel en bewoog de muis, zodat het scherm oplichtte.

:/> Password?

Stond er in het midden van het erwtjesgroene beeldscherm. Ze begon te typen.

:/> Gutted I Wiz

[enter]

Het scherm verschoot ogenblikkelijk van kleur en een cartooneske uitbeelding van Dwayne als soort van Duivel verscheen, omring door vlammen, schreeuwend in beeld.


- Who dares to question my fury? I will annihilate you all! Death to the scum that tries to enter my realms without the sufficient knowladge and authority! -

Het scherm verschoot weer naar erwtjesgroen

:/> Password?

Ilana leunde achterover en staarde weer naar het plafond. Ze wist dat ze het nog eenmaal kon proberen voordat de computer zichzelf preventief uitschakelde en zonder sleutel niet meer aan te krijgen was. En die sleutel had ze uiteraard niet.
Dwayne zou dan weten dat ze aan de computer had gezeten. Dat behoorde niet tot de opties. Dus dacht ze zo hard als ze kon na. Nog nooit was het haar gelukt op het juiste moment een blik op het toetsenbord te werpen wanneer Dwayne inlogde. Sterker nog, ze was bijna nooit in de buurt geweest toen hij zijn inlogcode intoetste.
Dus moest ze doen wat ze het beste kon: gebruik maken van haar feilloze intuïtie en capaciteit om tot een logisch en te verdedigen antwoord te komen, op vaak onmogelijke vragen of opgaven.
Ze sloot haar ogen en ademde diep in. Na dertig seconden ademde ze uit en opende ze haar ogen.
Ze boog terug voorover naar het erwtjesgroene beeldscherm en liet haar vingers rusten op het toetsenbord.

Toen typte ze:

:/> See you in another life, brother

Haar vinger ging naar de entertoets. Dit moest het zijn. Dwayne’s enige hobby, buiten haar en zijn geniale project om, was de televisieserie LOST. Hij volgde de serie religieus en ging volledig op in een tot cult verheven internet community. Dit was zijn favoriete zin uit de serie.
Dit moest het zijn.
Toch durfde ze niet op [enter] te drukken.
Er ging zeker een minuut voorbij terwijl ze naar de schermen staarde.

Toen haalde ze de hele zin weg met de [delete] knop en begon opnieuw te tikken, in een vloeiende beweging typte ze drie woorden en drukte direct op [enter].
De schermen verschoten weer van kleur, maar ditmaal naar de vertrouwde, lichtblauwe kleur van de desktop van Dwayne.

Ze haalde opgelucht adem en keek op de klok rechtsonder in het venster. 23.27. Dwayne zou vermoedelijk nog op zijn minst een uur wegblijven.
Ze knakte haar vingers en begon met haar muis over de mapjes heen te glijden. Zo op het eerste gezicht zat er niets vreemds tussen. Na enig speurwerk klikte ze op het mapje [PORN]. Eenmaal binnen vond ze wat ze zocht: een mapje met de titel [De overspelige avonturen van Dagobert Fuck]. Voor een onmiskenbaar genie had Dwayne een uitermate flauw gevoel voor humor. Op de een of andere manier vond Dwayne dit namelijk altijd een uitermate grappige titel en had hij meer dan eens een Videoland gebeld met de vraag of ze deze Disneyfilm in huis hadden. En of hij deze anders mocht reserveren.

Ze opende het mapje en zag een mapje genaamd [DATA] en een bestand dat [launchUE.exe] heette.
Ze glimlachte trots om haar kundige speurwerk en haalde een storage device uit haar broekzak, die ze in de computerpoort prikte.
Vervolgens kopieerde ze het mapje en het programma naar het geheugenstickje, die ze - toen het kopiëren voltooid was - terug in haar broekzak deed.
Daarna dubbelklikte ze op het bestandje [launchUE.exe]. Het scherm ging op zwart en een ogenblik later vlogen er eindeloze reeksen cijfers over het scherm. Dit duurde slechts enkele seconden, voordat het scherm weer op zwart sprong en de volgende enkele regel in beeld verscheen:

:/> Launch UE now Y/N?

:/> Y

[execute]

Vijf minuten later

"WAUW! On- ge- looflijk! Hij heeft het hem echt geflikt. Het is hem gelukt. De wereld zal voorgoed veranderen. Mijn hemel, wat een doorbraak!"
Ilana liep zenuwachtig door de kleine kamer op en neer, om de seconde schichtig een oog op de beeldschermen werpend.
Toen stopte ze, om voor de zesde keer de testresultaten te lezen:

:/> 99,1% Accuracy

:/> Run test again Y/N

:/> Y

[execute]

:/> 99,1% Accuracy

:/> Run test again Y/N

Ze vervolgde haar voettocht.
Wat nu te doen? Moet ik bellen? Ja, ik moet bellen. Natuurlijk moet ik bellen. DAT IS MIJN MISSIE! Wanneer Dwayne ook maar enigszins in de buurt komt van een positieve test of een bovengemiddeld resultaat, is het mijn taak om De Dames te informeren. Zij betalen immers mijn luxe leventje. Dat is de afspraak.
Maar met deze toegepaste formule kon ze schatrijk worden. Onafhankelijk worden. Gaan staan en doen waar zij zin in had. Weg van dit bizarre leventje. Ze zouden haar proberen te vinden, maar met genoeg geld kan iedereen verdwijnen, een compleet nieuw leven beginnen.
Verdomme, wie hield ze voor de gek? Natuurlijk zouden ze haar vinden. En daarna straffen.

Ze pakte de telefoon uit haar zak en zocht naar het juiste nummer. Toen ze op het groene [call] knopje wilde drukken werd er vier keer op de deur geklopt. Even stokte haar adem, daarna stoof ze op de computer af en begon uit alle macht schermen te sluiten, door continu [ALT][F4] in te drukken. Het ging niet snel genoeg. Hij zou binnenkomen en zien dat de computer niet was afgesloten. Hij zou haar nooit meer vertrouwen en uit haar leven sluiten.

Dat kon niet gebeuren.
Opnieuw werd er viermaal op de deur geklopt.
Dat was vreemd, Dwayne had de sleutels toch meegenomen...
Opnieuw werd er op de deur gebonsd, nu harder en agressiever. Ze hoorde schoppen tegen de deur en het geschreeuw van twee mannen.
Zo te horen hadden ze het moeilijk met de deur. Dat gaf haar tijd om iets te bedenken.

Ze keek om zich heen en zocht naar opties. Die waren er niet concludeerde ze al snel. Ze zat dan ook in een studenten spacebox, op vier hoog. Het was door de deur, of door het raam.
Ze zat dus vast. Nu kon ze alleen proberen om het uit te houden, tot Dwayne terug kwam. Hij zou wel weten wat te doen. En ze had een kopie.
Het geschreeuw en gebonk buiten hield plots op. Muisstil bleef ze in de kamer staan, in de hoop een geluid van buitenaf op te pikken.
Op het suizen van de wind en wat geritsel bleef het stil.
Dat was fijn.
Minder fijn was dat er rook onder haar deur naar binnen kwam. Dat het hier vermoedelijk een brand betrof bleek wel, toen het knisperen buiten begon.
Toch maar door het raam? De val zou op zijn minst haar benen breken, maar met een beetje geluk zou er iemand zijn die haar hoorde en zou helpen, zodat de onbekende types buiten haar in elk geval niet in handen zouden krijgen.
Och, wie hield ze voor de gek, ze zou nooit durven te springen. Wat een watje…
Ze kon nu niet blijven zitten. Ze zou door de deur naar buiten moeten.

Op het moment dat ze de deur opentrok werd ze door twee mannen met bivakmuts vakkundig driemal in haar borst en eenmaal door haar hoofd heen geschoten.
Vervolgens liep één van de mannen de kamer in, trok alle kabels uit de computer en nam deze onder zijn arm mee. De andere man boog over Ilana heen en voelde in haar broekzak tot hij vond wat hij zocht. Dit stopte hij bij zich en liep vervolgens naar de boekenplank, waar hij het boek 'I am the king of the castle' uithaalde en ook bij zich stak.
Daarna liep hij terug naar buiten. De andere man volgde hem en vroeg met een diepe stem:
"Heb je de camera?"
"Ja" antwoordde de man met een dik Russisch accent.
"Dan gaan we. De brand zal ze voorlopig even bezighouden."

Rochelend naar adem kwam Ilana nog even tot haar zinnen. Ze lag op de stalen overloop van het studentencomplex. Ze draaide haar hoofd en zag twee mannen weglopen.
Toen draaide ze zich terug en hoorde haar telefoon - die ze nog in haar hand had - een nieuw bericht aankondigen.

Met haar laatste krachten lukte het haar om op de knop [openen] te drukken.
De tekst las:
Dag mijn liefste, het programma is in veilige handen. Maar wij kunnen elkaar voorlopig niet meer zien. Je had niet aan mijn computer moeten zitten. Rust zacht.
'See you in another life, brother' fluisterde Ilana in haar laatste adem.
En zo is het gegaan.


Althans, dat stelde ik mij voor. Toen ik vannacht om 22.30 hoorde dat ik morgenochtend pas een aantal uren, of wellicht zelfs een hele dag later op vakantie kan.
Omdat een of andere kutstudent zijn spacebox wilde testen op brandveiligheid of zoiets dergelijks.
Twee van mijn reiskompanen wonen daar en mogen morgen nog even vrolijk aan Oom Agent uitleggen wie die mannen waren, wát het juiste wachtwoord nou was, wat voor een doorbraak die Dwayne had gemaakt, wie De Dames zijn en waar dit hele verhaal nou over ging.
Ik weet het niet, ik durf met zekerheid te zeggen dat zij het niet weten en als je realistisch bent is het ook helemaal niet relevant.
Het enige wat ik zeker weet en waar ik behoorlijk pissig over ben, is dat ik voor dat mijn vakantie begint al word gekort op mijn pivo-uren.
Kutstudenten.

Track van de week - week euhm... geen idee.

Ola trouwe lezertjes!
Ik schrijf dit korte blogje vanuit de Gödör Klub midden in Budapest. Dit is zo ongeveer het hipste gebeuren hier, met een terras dat de helft van Volendam zou bestrijken en elke avond (meestal tweemaal) livemuziek. Hein en Rambo zijn al aan het meeheupwiegen op de muziek. Lucas, the ultimate K1 fighter champion et Moi eten eerst een broodje, knallen er eerst wat Sörök in en berichten beiden op geheel eigen wijze naar het thuisfront.

Ik heb tot nu toe een uitgebreid verslag in dagboekvorm bijgehouden, dus wanneer ik de tijd heb (lees: niet midden in de stad in een geneeskrachtig openlucht en hyperreinigend blah-blah buiten- en binnenbad aan het toeven ben), zal ik op Hein's laptop het een en andere uitwerken naar de gebruikelijke 'Mijn spannende leven'-vorm.
Speaking of which: ons vertrek werd behoorlijk vertrek en bijna een hele dag uitgesteld. Dit hoorde ik uiteraard pas vijf minuten voordat ik ging slapen, wat mij de mogelijkheid gaf het ongelooflijk bizarre verhaal de nacht in te tikken.
Dit deel van 'Mijn spannende leven' wil ik komende week al plaatsen, aangezien ik het nog alleen maar moet inkorten en op stijl- en spelfouten moet tjekkun.

Dus nu, without further ado, de track van de week. Dat is een nummer waar ik door Lucas, the ultimate K1 fighter champion al de hele vakantie word doodgegooid. Hij neuriet, mini casio-ed of speelt het ongeboren kreng de hele dag door op zijn mobiel. O ja, ik ben de enige in de wereld die zijn mobiel alleen maar gebruikt (ook omdat ik dát er alleen maar mee kan)om mee te bellen. De rest gebruikt het om bankzaken mee te doen, IVF behandelingen mee uit te voeren en bier mee te bestellen.
Ik ben zó 2008.
Overleef de storm in eigen land!



Ps. Lucas, the ultimate K1 fighter champion, Rambo en Hein zijn mijn reiscompanen in Budapest.

Fuck de Televisie - That little very annoying Brother is watching you.

Ik loop al twee dagen lang met een stijve piemel in mijn broek. Ah! U heeft de verkeerde vitaminepilletjes genomen hoor ik u denken. Neen, is daarop mijn antwoord. Ik heb een lichamelijk opgewekte marathon boner van twee ontzettend homosexuele mannen. Ik kan niet meer normaal denken door bloed- en zuurstoftekort in mijn hoofd, omdat al het bloed bonkend en kloppend naar mijn andere kopje is afgedaald.

Maar waarom dan? Je bent toch zo straight als maar kan?
Dat klopt (lol), maar ik ben zo vreselijk opgewonden voor de televisie van vanavond. Dan komt het irritante kleine broertje van de publieken, BNN met een programma, waarin ze de ‘privacy is een luxe die een democratische maatschappij zich niet kan veroorloven’- penis van RTL4, Albert Verlinde een paar dagen hebben afgeluisterd d.m.v. the oldest trick in the book. Een list van Homeriaanse proporties. Een moderne uitvoering van het Trojaanse Paard.
In al hun inventiviteit bedachten de spring in het veldjes van BNN een list, waarin de mediageile Albert een kutprijs voor een of andere kutprestatie zou ontvangen van de BNN’ers, onder het mom: een serieuze journalistieke prijs zul je nooit winnen.
Men ging er daar bij de jeugdsubsidietak van de publieken van uit dat Albert voor deze argumenten gevoelig zou zijn en zodoende zou meewerken aan het programma.

En zo geschiedde, want Albert is voornamelijk nogal fan van zichzelf. Het moment dat Albert zijn naam in één zin in combinatie hoorde met het woord ‘onderscheiding’ en ‘Award’ kwijlde Albert de RTL set uit en belde snel om een smoking te huren.
Hij maakte zelf, op zijn onvolprezen schaamteloze manier van zelfbevlekking, reclame in het programma wat hij zélf presenteert en waar hij zélf in de redactie zit en waar hij zélf bepaalt hoe lang hij het over zichzelf mag hebben. De beroepspenis zorgde dat heel Nederland hoorde van de fantastische Award winnaar in spe, hijzelf, het baldadige BNN zo een leuk zendertje vindt en de Awarduitreikingen zo een sympatiek antwoord is op de standaard, saaie en voorspelbare Awardshows. Je weet wel die shows waar een ánder groepje BN’er typjes en andersoortig intimi elkaar de hemel in rimmt.
Albert had er goede hoop in dat ook ‘zijn avond’ op zijn minst zo zou eindigen.

Maar toen! Net toen heel Nederland dacht:
Hè wat leuk, die penis van RTL4 krijgt een Award. Waarschijnlijk omdat hij dat gebeuren met Jan en Yolanthe zo onbevooroordeeld en kritisch de Nederlandse huiskamers in heeft geroddeld. Eindelijk erkenning voor die jongen.
Op dat moment komen die gekke, brutale kut-pubers van BNN met de mededeling dat ze een week lang de familie Verlinde hebben afgeluisterd. Dat dat lelijke beeldje high tech double O seven achtige afluisterapparatuur bevatte en dat ze dus vrolijk een week lang hebben kunnen horen dat Albert als hij ’s avonds thuis komt non stop de opgenomen uitzending van hemzelf terugkijkt. En de stukjes van de anderen doorspoelt.
En die is daar nu iets minder blij mee. En doet dan aangifte bij de politie. Wegens schending van zijn privacy.
En daar kan ik meestal best wel begrip voor hebben. Tenzij de klagert de grootste roddelqueen van Nederland is. Wiens hele bestaansrecht is gebaseerd op het doorvertellen van andermans sores, slippertjes, financiële sores en medische condities.
Deze pratende V-hals is not amused over het belletje trekken van de schavotten van BNN aan zijn voordeur.
Can I get a hypocrite. Please.

Maar waarom die stijve piemel dan?
Op de een of andere manier snap ik nu pas wat er zo leuk aan is. Wat zeg ik, ik wordt er gewoon be-re-geil van. Heerlijk, dat ik gewoon te weten ga komen wat die mensen in hun eigen tijd doen.
IN elk geval, ik probeer me zo voor te stellen wat de redactie van BNN zoal heeft gehoord de afgelopen week. Wisten ze de volledige inhoud van het Boulevard gebeuren al vóór de uitzending begon? Hoe klinkt Albert aan het ontbijt? Wie heeft de broek aan in huis? Is het écht waar dat ze de uitgebreide ‘members only’ versie van Friday Fistday hebben meegemaakt? Is er iemand binnenshuis buiten de deur aan het swaffelen geweest? Wat deed Jan Smit daar op woensdag? Heeft hij besloten zich aan te sluiten bij de kerk van de Verlindetjes nadat hij de triestigheid van zijn eigen moeder op televisie zag? Toen zijn moeder een oproep deed aan de moeder van Yolanthe, of ze ervoor wilde zorgen dat Jan zijn knikkers en G.I. Joe poppen weer terug zou krijgen. Dat moet toch wel een ‘ik ga door de grond’ momentje zijn geweest. Ik kan me goed voorstellen dat hij toen zoiets had van: ‘ai ai ai… ok, dan maar homo.’

Maar ik ben bang dat het één grote deceptie wordt. Net voor de uitzending zal BNN wel weer terug krabbelen. Hebben ze er een paar dagen gratis publiciteit aan overgehouden, Albert zal het er nog wel een paar keer in zijn eigen programmaatje over hebben en tot een boete zal het toch niet komen. Zo hypocriet zal zelfs Albert niet zijn.

Terwijl ik dit opschrijf merk ik dat mijn piemel het bloed weer loslaat. Er komt een vorm van rust over me heen. Ik denk weer aan tieten.
Hoe ik van mijn stijve piemel ben afgekomen?
Simpel.

Track van de week - week 29

Afgelopen week stond voor mij voornamelijk in het teken van afbouwen. Tergend langzaam toewerken naar vandaag, mijn laatste werkdag voordat de zee aan vrije tijd aanbreekt. Even een paar weken weg uit het kantoor, weg uit de sleur van het burgerlijke vroeg opstaan, piepers, groente en vlees als avondeten en weg van de Studio Sport Avondetappe.
Ik ga die pratende Noorse trui toch wel een beetje missen.

Ben ook benieuwd hoe de wielersport leeft in het knots- en knotsgekke Budapest, waar ik dus de komende tijd in een van de vele thermae te vinden zal zijn.
Ik heb gelezen dat er veel wordt geschaakt in die thermae. Ik doel hier uiteraard op het spelletje. Nu snap ik de regels, maar ben ik er niet per se goed in. Dus dat wordt mijn doelstelling voor de vakantie: terugkomen als Grootmeester. Of bruin.
Vooral dat laatste moet wel lukken en zal in het kader van mijn standaard ‘Ierse vakantie kleurtje’ een ware shock zijn voor mijn directe omgeving, om mij überhaupt met wat kleur op het gelaat te zien.
Dat komt de week daarna, wanneer ik aan vakantie numero Duo begin.
It’s good to be me.

En dat is het totaal uit de lucht gegrepen bruggetje naar de track van de week. Want deze dame scoorde megahit numero Uno met onderstaand nummer, maar numero Duo kwam er nooit helemaal lekker achteraan.
Ik heb ook het idee dat ze heel erg lelijk is in het echt.
Maar het is wel een lekker nummer.
Pivo!